Saturday, December 29, 2012

Марионета


Како изгубен патник на пола пат застанат. Мислев ги знам одговорите кога го пуштив чекорот, мислев дека го знам планот напамет и одеднаш истите прашања пред мене. Ова повеќе не сум јас, јас не се познавам ваква, сето ова е премногу хаотично и бучно, а јас доаѓам од мирен град. Се погледнувам во огледало, да јас сум, но и не сум. Измешани личности гледам пред мене, не ги препознавам. Онаа вистинската, онаа која ја познавам никаде ја нема. Дали во мене удрило она „Кога сите зошто да не и јас?“, но не е можно, јас бев заколнат непријател на тоа, јас бев таа која сакаше да ја сруши таа предрасуда насекаде која владее. Каде појдов? Каде стигнав? Како да се вратам назад? Ете го патот, таму е, познат е, нека не се правам слепа, но ако дадам само еден чекор сè ќе замре, кулите ќе се срушат, планот ќе остане вечно нереализиран. Успехот мами, ризиците од неговиот блесок се губат. 
Слаба сум за да прогледам, не сакам, одбивам, се бунам, а тоа е знак дека сум се стопила во општеството кое го мразам, кое ме задушува, кое сакам да го променам. Можно ли е вакво нешто? Се слуша глас , тивок, вели „Разбуди се, врати се!“, но се губи некаде. Слаб е, изнемоштен,  а мене ми треба размрдување. Премногу е кревок за да ми удри шлаканица и да ме освести. Решена сум да победам, да тргнам напред, со крената глава како демек силна сум, но онаа мала човечност во мене може да ме уништи, не луѓето, не стапиците, туку човекот во мене, сè уште е жив и не се откажува. Зошто јас ја имав таа несреќа да имам срце наместо камен? Казнета сум или благословена? Изгледа во вакво општество тоа првото. Најлошо од сè е кога самиот на себе си најголема препрека на патот. Сè ќе дадам да можам некому да удрам незаслужена шлаканица и пак мирно да спијам. 
Или чекај, не сум тоа јас, не треба така, чекај... чекај... Проклето е да е ова општество, проклети да се луѓето во него. Како да се живее онаму каде што вистинскиот човек се двои од општеството, како да се живее во општество кое не знае да го цени вистинсиот човек. Дали човек треба да се стопи во него и да ги преземе неговите вредности или сепак вреди да се остане вистински?

Friday, December 7, 2012

Чисто онака




            Темница. Во собата владее студ, разгорениот оган не може да го стопли нејзиното тело. Стуткана во еден ќош гледа надвор. Ги гледа капките, разбеснетите дрвја, ги слуша шумовите. Отидена е накаде далеку со мислите, насмевката ѝ ја нема на лицето...

            Тропотот на вратата ја буди. Во собата влегува тој, кога го здогледува се стрчува кон него, копнее по неговата прегратка, но одеднаш застанува. Збунета е, растргната помеѓу разумот и желбата. Сака да се препушти, но се плаши. Го повикува со погледот, но сè уште не е сигурна. Го пушта повторно чекорот, но плашливо...

            Тој не се двоуми, ѝ приоѓа. Ја гледа жедта во нејзините очи и ја прегрнува, ја доближува до себе. После неговиот допир размислувањата престануваат. Јасно е, го посакува! Ги подава нејзините усни кон неговите. Тој ја бакнува страсно и се сета сила ја турнува во својата прегратка, а таа ги става рацете во неговата коса. Се препушта на желбата, сака да заборави на сè, да биде свесна само за тука и сега...

 Тој ја води до креветот бакнувајќи ја и полека ја легнува. За миг се потргнува, ја погледнува и пак почнува да ја бакнува. Едната рака му е на половината  а со другата почнува да ја милува по телото. Нејзините усни почнуваат да шетаат по неговиот врат. Тој ѝ ја подигнува маичката, а таа го турка. Сака да биде главна! Продолжува да го бакнува по вратот, полека му ја откопчува кошулата, како се ослободува од копчињата така го бакнува по телото...
Кошулата не е повеќе на него. Неговите усни повторно пијат од нејзините. И ја соблекува маичката. Рацете полека му се симнуваат од половината и ја гали по нозете додека усните жедно му шетаат по нејзиниот врат. Ги впива неговите прсти во неа, ја гризе нежно по вратот, нејзината желба расте. Си ја гризе долната усна, ѝ се допаѓа начинот на кој ја допира, а ниту таа не е мирна. Со едната рака ѝ го откопчува градникот и почнува да ја бакнува.... другата рака му... кожата ѝ е претесна во моментот....

Thursday, December 6, 2012

ТОЈ


Пред мене застана тој. Одеднаш се појави како да никна од земја. Го игнорирав неговото постоење, но повеќе не можам. Сепак тој е тој, каде и да бегам, да пробам да се скријам тој пак ќе биде тој. Што правиш? Беше прашањето кое го поставуваше неговиот поглед. Беше бесен на мене и имаше право на тоа. Ја гледав неговата рака, мирно стоеше покрај неговото тело, помислив ќе ми удри шлаканица, заслужував, сакав да ми удри шлаканица. Но заборавив дека тој не беше таков, не можеше мене да ме удри, тоа сепак бев јас. Сè што можев да добијам од него беше прегратка, неговото рамо секогаш ќе биде слободно за мојата глава. Илјада пати се прашав дали го заслужувам тоа, најверојатно не. Можеби вресокот на неговото срце има право, можеби навистина сум луда, и слепа, и глупава. Не можам да се препознаам, не може ниту тој да ме препознае. Сака да ме освести, а сакам и јас. Зарем си ја заборави вредноста? Зарем не си свесна дека се задоволуваш со трошки? Ечеа прашањата од неговите очи. Молчам, се засрамив од самата себе. Немам право на збор, немам храброст устата да ја отворам, немам збор!

 Во бездна сум! Растргната помеѓу него, нешто искрено, силно и ветерот и маглата. Можеби и сум маѓепсана, којзнае, јас не се разбирам во тие работи, но подобро звучи отколку да си признаам дека сум глупава. Ништо не може да се спореди со него, тој е секогаш секаде, подготвен да подаде рака, да ме заштити. А што правам јас по ѓаволите? Каде сум тргнала? Која сум јас да згазнам на целата таа искреност и да ја отфрлам подадената рака за да докажам дека можам сама да чекорам. Зарем јас да си поиграм со некого? Зарем во тоа се претворив? Ве молам еден аплауз за мене. Големо достигнување, секоја ми чест! Па тој не е играчка! Ако јас самата си дозволив да бидам тоа не смеам и другите да ги третирам така. Тој ми е само предан целосно, а јас... јас сум слепа... и беспомошна... збунета... заблудена... Но еден ден кога ќе ги отворам очите него ќе го нема, можеби покрај мене и тој ќе сфати дека не го заслужувам. Од тоа и се плашам! Не сакам пред мене да ги отвори очите! Без него јас сум... сама.

Sunday, October 21, 2012

Глупости



             Очите на Нада блескаа од лутина, беше како рис, кој и да ѝ се појавеше на патот ќе му ги забиеше канџите. Овој ден тргна наопаку уште од утрото, всушност овој живот тргна наопаку откако се роди во оваа држава. Првата можност да се спаси од оваа проклето место ќе ја зграпчеше со двете раце и немаше да дозволи така лесно да ѝ се лизне. Овде воздухот секој ден стануваше се позагаден, секој ден се повеќе и повеќе се загушуваше. Нејзиното место не беше овде.
            Во собата влезе целата накисната, со скршен чадор, намокрена коса, растечена маскара и многу бес во очите. Помалата сестра која беше внесена во својата работа не забележа ниту половина од ова. Проблемите на сестрата на Нада беа поважни од Надините, всушност проблемите на сестра ѝ беа слични со оние на Нада, само што сестра ѝ гледаше некакво решение, можеби не многу ветувачко, но барем беше решение, или пак начин.
            -Што правиш ти таму!? – праша Нада сè уште нервозна и со повишен тон.   

        -Реквизити! – одговори сестра ѝ без да го тргне погледот од својата работа. – А што ти е тебе? Зошто си толку лута?

            -Подобро не прашувај. Се колнам дека не можам да издржам повеќе овде, работите од ден на ден стануваат само полоши.

            -За што зборуваш? 

           -Денес морав да отидам да извадам некој докумнет, отидов прва завршив последна. Овој бил братучед, оној колега на жена му, друг пријател, трет комшија, па братучед на братучед му, па школси од праисторијата и така сите влегоа пред мене. Кога конечно завршив таму отидов на интервју за работа. Идиотот само гледаше да ме откачи, местото веќе беше резервирано за внук му. Не ми го ни прочита CV, каков кретен. А знаеш кој му е внук? Еден лузер, не знае колку се два плус два. Најозбилно! Факултетот го заврши благодарение на татко му и тоа со шестка. А јас учев како луда, глупача! Завршив со десетка за да можам да најдам работа и сега еден клошар се сместува во фотеља тукутака, без ниту една капка пот. Кога тргнав дома автобусот доцнеше и како капак на сè внатре го сретнав Зоран колегата. Тој пак каков имбецил е, да не ти се верува, му понудиле работа од соништата, но само ако ја променил партиската книшка и овој одбил. Глупак! Јас сонувам за таква шанса, нема ни да размислувам, сто книшки ќе променам, не една, но ете има секаков народ. Ми доаѓа да избегам од државава и никогаш да не вратам, никогаш!
            -Ајде утре со нас на протест. Ќе протестираме баш против овие уцени. Мора  некој нешто да стори, зарем да дозволиме некој пред очи да нè краде. Мораме да го кренеме гласот, да не дозволиме да газат по нас колку што сакаат и да нè залажуваат со глупости. Работите не можат да останат вакви, време е за промени. Ние не сме ниту играчки, ниту глупаци, не сме ниту слепи, ниту прости. Ако сакаат да ги земаат нашите пари треба и да ги заслужат. Ова ги помина сите граници, време е за промени! Време е за промени! – викна сестра ѝ најгласно што можеше.


            -Што трескаш мори ти! – ја прекина Нада. –Какви промени, какви протести? Кој ќе протестира, ти и уште педесет глупаци? Нему му е гајле што имаш ти да кажеш и што ти мислиш. Целата држава функционира така и тоа ќе го промениш баш ти. И место да чкрташ тука некои глупости излези, можеби ќе најдеш некој моќен и богат пријател. Прави нешто од што ќе имаш корист, а не нешто што ќе ти го отежни животот. Идеали, промени, глупости...            Сестра ѝ ја погледа со бес. Таа веруваше во она што го правеше и сакаше да ѝ покаже на Нада дека греши, дека размислува погрешно. Таа е млада, а на младите останува светот, тие ако не се борат нема кој друг. Точно државата ни функционира така, но додека младите размислуваат на овој начин, така и ќе остане, нема ништо да се промени. Младите мора да ги отворат своите умови, да ја увидат својата моќ, да ја искористат својата младост, сила и памет. Ние сами го кроиме светот во кој ќе живеат нашите деца. Можеби е виновен оној што краде, но најголем виновник е оној кој дозволува да биде ограбен. Кога ја отвори устата сето ова да ѝ го каже на Нада и да ја разубеди се сети на илјадниците разговори кои ги почнуваше со иста надеж, но ги завршуваше без успех и затоа премолче. Зеде воздух, се обиде да се смири малку и потоа само кратко искоментира.
            -Знаеш што, кога добро ќе размислам ти си створена да заминеш во странство. Те молам оди и не враќај се!


            Нада ја погледна чудно својата помала сестра која ги зеде реквизитите и замина да ги заврши последните подготовки и да се бори во она што веруваше, во она во што сите требаше да веруваат ако сакаат подобро утро, додека таа остана дома да го праќа своето CV на огласите свесна дека нема да добие ниту еден одговор бидејќи  нејзиниот вујко не беше владика, а ниту поп.

Ако ме сакате...



            Оставете ме сама да чекорам, вашите раце нема вечно да ја држат мојата. Подобро да паднам додека грижливо ме гледате од страна и ми подавате рака, отколку да паднам и да останам на земја. Сакам да ги раширам крилјата и да полетам. Оставете ме да ја почувствувам моќта, да се вивнам високо и да го освојам светот па макар и за миг. Сакам да треснам на земја, да ги раскрварам  нозете и да го голтам правот околу мене. Поставете ми препреки на патот и не тргајте ги веќе постоечките. Наведнете  ми ја главата за да научам како да ја држам исправена. Удрете ми шлаканица кога ќе заслужам, па дури и кога нема, не жалете го мојот образ.

 Вашиот пиштол секогаш нека биде вперен кон мене, немојте да ми дозволите мирно да спијам. Излажете ме дека Дедо Мраз постои за да можам и јас да излажам некого. Не извинувајте ми се секогаш кога ќе погрешите, всушност не извинувајте ми се воопшто. Секогаш кога ќе подадам некому рака исечете ми прст. Затворете ми ги ушите кога некој ќе раскажува бајки, не дозволувајте ми да гледам филмови со среќни краишта. Зборот верба избришете го од мојот речник. Добрите луѓе држете ги подалеку од мене, можеби се заразни. Научете ме да се плашам од доброто, да бегам од светлината и спокојно да живеам во мракот. Научете ме на сè што не сакате да знам и на сè што не сакате да ми се случи и тогаш ќе знам дека навистина ме сакате и се грижите за мене, но не барајте го истото од мене бидејќи нема да го знам начинот ниту ќе ви верувам вам.

Tuesday, October 9, 2012

Тагата за југот




            Тагата за југот уште не сум ја почувствувала. Топлите денови, „добрите“ луѓе се таму далеку од мене, овде сè е студено, ветришта, дождови, студени погледи и камени срца. А јас? Јас сум иста како порано а не треба да сум. Овде „не“ е како таму, овде сè наликува на една голема темна шума во зима без ниту една скривница, а јас сум сама против сите нејзини дрва. Не знам дали можам, но ќе се обидам, верувам дека сум силна, посилна од ветрот кој сака да ме бутне на земја. Проклет да е оној кој рекол дека лагата е лоша, проклета да сум јас што сум му поверувала. 

Првата битка во оваа глутница на волци во јагнешки кожи ја добив, но чувствувам дека војната уште не е готова, следуваат уште многу. Првиот волк кој се обиде да нападне сè уште ме гледа со лиги на устата и оган во очите, сака да нападне повторно, но не може, нема повеќе сила, му остана само желбата. Нему желбата мене насмевката. Признавам, се плашам малку, можеби малку повеќе од наредната битка, се плашам и од претходната, но стравот е дел од играта. Сепак се смеам, секогаш со насмевка на лицето упатена кон овој студен народ. Постудено од времето овде е народот, не овој овде, туку оние нашиве, придојдениците. А јас и понатаму барам Сонце и насмеано искрено лице, а тагата за југот уште не ме фаќа. 

Tuesday, August 21, 2012

Љубовна патетика


Да се жртвуваш за некој друг, да заборавиш на сè, да ги споеш рацете и во нив да потoнеш, да плачеш во себе а да се смееш пред другите, да молиш како просјак за еден посветен ден, сè што треба да добиваш да мораш да побараш, да се докажуваш по сто пати, да се објаснуваш без да се обидат да те сфатат, да плачеш во ноќта, да го очекуваш утрото знаејќи дека нема да дојде, секој ден да се лажеш, сетоа тоа одамна престана да биде дефенција за љубов мили мои. 
Да се скриеш зад сите тие патетики под изговор љубов и жртвување во нејзино име, не те прави ниту Ромео ни Јулија туку кукавица, личност без став, недостиг на самодоверба. Не не, не сте заљубени вие сте само заплеткани во сопствената мрежа, исплашени од последиците на своите постапки, скриени зад завесата на животната претстава под маската на љубовен патетичар, потребата од некој да ве стави под закрила бидејќи сте премноу слаби храбро да застанеме пред сето она што го носи животот. Да ставете некој друг пред себе значи дека вие не сте вредни за првото место!

Saturday, July 14, 2012

Гласот од соседната соба


                                
                Лежеше на креветот како да немаше сила за ништо друго. Рацете ѝ беа изгребани, се познаваше дека сама се обидувала со ноктите да си ја отсрани сопствената кожа, косата ѝ беше разбушавена како да не се чешлала со години, а погледот беше некаде изгубен низ светлината на денот и црнината во нејзината душа. Веќе не знаеше да гледа напред, да чекори, да се бори, не гледаше цел, потреба, надеж, можност. Сè како да умираше во неа, само телото продолжуваше со својата функција. Беше гневна на сè околу себе, сакаше да испокрши сè, да изфрли сè, да се искара со сите и да остане сама. Не ѝ беше потребен никој повеќе, сите кои мислеше дека ја сакаат и секогаш ќе бидат покрај неа ги нема никаде. Оваа соба, оваа адреса за нив изчезна, се избриша од мапата кога се дозна што се случува. Секој си се бранеше себе си од долгата и немилосрдна рака, дури и за најмалиот „предавник“ сега имаше казна . Сепак удобноста во животот беше пред сè и пред секој. Не стануваше овде прашање на правда, на кого му веруваш, подржување на нечија идеологија, замижување пред ситницата за остварување на нешто големо. Не, тоа беа само изговорите кои се користеа, таа добро знаеше, сè беше лична корист. Ниту еден не сакаше да биде казнет бидејќи затропал на нејзината врата, нејзината моќ помина, времето се преврте, повеќе не ја сакаат, сега некој друг ги диктира правилата на игра, оној кој и ја одзеде желбата за живот. Не знаеше кого да обвини, но сите имаа вина, едни бидејќи сториле нешто, други бидејќи не сториле ништо, трети бидејќи молчеа.


                Само мајка ѝ, кутрата жена седеше покрај неа и ја тешеше, и даваше надеж дека сè ќе се среди и еден ден сè ќе биде како порано.  Но таа не сакаше сè да биде како порано, повеќе не ги сакаше луѓето околу неа, не сакаше маски, не сакаше безвредни зборови. Но мајки ѝ тоа не го знаеше, таа зборуваше. Мораше! Не смееше да молчи, мораше да направи барем мал зрак светлина на крајот од тунелот, тоа дете беше нејзиниот живот, нејзиното сè. Го забележуваше празниот поглед, пустата душа и знаеше дека мора да се бори со нешто поголемо од себе. Нејзината ќерка беше паметна и знаеше дека сè ѝ е јасно, но мора да ја излаже, бар за момент. Светот ќе го превртеше за да го врате сјајот во тие невини очи.
                Внимателно ги слушаше зборовите на нејзината мајка, иако сакаше да ѝ верува не можеше. Сакаше да се излаже и самата себе, но тешко беше. Реалноста не дозволуваше. Зборовите кои се слушаа од наредната соба и ја гореа душата, и само уште повеќе ѝ ги отвараа очите.
                -Тоа што било било, не можеме сега ништо да смениме, иако сакам да го задавам тоа копиле со моите сопствени раце нема да го сторам тоа.
                -Оди! Задави го! –вриштеше таа во себе.
                -Нема да ми оди во прилог, сега треба добро да се разгледа ситуацијата и да видиме ова како најдобро ќе се искористи. Ова ќе ни донесе многу поени.

                Нејзината болка, нејзиниот очај, нејзините пресушени очи, повеќе не беа нејзини. Не стануваше повеќе збор за нејзината уништена младост, за изгубената смисла на животот, згаснатата насмевка на една млада девојка. Сè се претвори во игра, во надигрување, во собирање на поени, во корист, лична корист, но не нејзина, туѓа, нечија голема која се криеше зад името идеологија.

Tuesday, May 22, 2012

Статуа од бронза


         Одеше низ куќата како поулавена, можеби и навистина беше таква, денеска не секој можеше да биде заљубен во статуа. А тој како и секогаш молчеше и не се ни помрднуваше, не забележувваше ништо окулу себе, ниту неа, девојката која го сакаше. Се беше залепил во еден агол и обвиен во бронза се исклучил од светот. Таа кутрата само се шеташе и пробуваш да се смири, ќе го погледнеше но тој не ѝ возвраќаше ниту на погледите ниту а повиците. Цревата ѝ кркореа од глад, не знаеше веќе што да стори, веќе немаше работа а со тоа и пари, а сè беше на нејзин грб, додека овој само уживаше во својата вредност и не се помрднуваше. Му удри шамар, но тој не ѝ возврати. Го удри уште еднаш, залудно тој не се помрднуваше. Се прашуваше што да стори, на овој нејзиниот никако да му дојде памет, за сè таа треба да се грижи. Го меркаше под око, се фати како размислува да го продаде, си ги гризна усните. Но пак продолжи, гладот не прашуваше за љубов, за убавина. Реши ако продолжи вака ќе го продаде, или ќе го продаде или ќе го убие.

Monday, April 30, 2012

Волкот и Црвенкапа


                Седеше на двоседот, маската му беше симната, светлината што влегуваше од малиот прашлив прозорец му го осветлуваше лицето, но сепак оставеше мала покривка на сомнеж. Но нејзините очи не можеа да го видат тоа, беа премногу вљубени, а тој беше овде да ѝ земе сè што има. Беше крадец, лажго, и очигледно беше добар во тоа. Можеше да ја гледа во очи и да ја лаже, тоа не беше никаков проблем, можеше раскажувајќи ѝ приказни за добра ноќ со една рака да ѝ го празни џебот, може да ја соголи додека таа мислеше дека напредува, тони а тој ја убедува дека се качува кон врвот. Најстрашно е што таа му веруваше, му веруваше слепо и само он беше во право и само он знаеше сè. Никого не слушаше, веруваше дека тој е нејзиниот спас и само тој знае може да ја спаси и дека веќе чекори по патот кој води кон излезот, незнаејќи дека само сè враќа назад.
                -Зошто ја носеше маската? – го праша плашливо, не сакаше да го разлути
                -Поради тебе, да не ме забележат соседите и потоа да озборуваат, а озборувањата им годат само на славните.
                -Зошто одеше толку тивко, на прсти?
                -Не сакав да те разбудам, ако спиеш?
                -Како можам да спијам сред бел ден?
                -Никогаш не се знае, можеби си имала главоболка па си легнала, не сакав со мојот тропот да те вознемирам.
                -Што тражи тој пиштол во твоите раце?           
                -Тоа е само поради заштита, не можам да дозволам некој да те повреди. Се заколнав пред Бога дека ќе те штитам и нема да дозволам ни влако да ти недостига.
                -Зошто раката ти беше во купот пари?
                -Сакав да ги преместам на сигурно место, овде се премногу на ризик, секој крадец прво овде би ги побарал, морам да се грижам за твојата иднина, не смеам да те оставам така. Знаеш дека ти си ми сè, за тебе би сторил сè што сакаш, не можам да си го замислам животот без тебе, без твојата насмевка и тие прекрасни очи.  Секоја твојта солза мене ме пече, кога ти си тажна јас не сум мирен. Се што е твое за мене е свето.
                Таа  ја наведна главата.
                -Се срамам. –рече таа тивко.
                -Нема зошто? Пред мене можеш да кажеш сè?
                -Помислив дека си сакал ... ах глупости, заборави. Важно е дека си сега овде и се грижиш за мене. –рече таа и му се фрли во прегратки.
                Тој цврсто ја притисна до него и ја бакна во челото, да знае дека не е сама, додека погледот му остана закован во купот пари.

Sunday, April 8, 2012

НЕ за солзите


Некогаш едноставно сакам да се стуткам во некое ќоше, да ја навалам главата над моите коленици и да заплачам тивко. Сакам да го исфрлам сето она што се собирало во мене со години, да ја тргнам таа лажна насмевка на лицето и да си ја изпразнам душата. Да плачам, без причина, да го истоварам она што го носам и да го подготовам грбот за она што следува. Но кога, или баш во тој момент ќе ти затропа некој на врата, или треба да смениш во четврта.  Немам време за тоа! Слоганот на денешното општество е јасен „НЕ за солзите“. А кој си ти да бунтуваш, никој, само една исплашена личност со полно срце горчина. И моментот кога баш ќе посакаш да се ослободиш од се, кога сакаш да ги пратеш сите окулу тебе онаму од каде што излегле, кога ќе побараш само пет минути некој ќе ти го зеде, бессрамно ќе ти го украде и ти мораш да продолжиш напред без да се одмориш од она назад. Никој не мисли дека твоите плешки се мали, никој не мисли дека ти должи нешто, никој и нема околу. Сама си а немаш време да се исплачеш.  Не, ти не си слаба, ти не си кукавица, ти си човек, ама каде се луѓето денес? Затоа главата горе, облечи го пак оној стар и сигурен израз на лицето и насмевни се. Тоа си ти, она што другите сакат да бидеш, она што самата ти се тераш да бидеш, среќна и исполнета. Не е тешко зарем не? Поправи го сјајот за усни и насмевни се уште еднаш и се ќе биде во ред.

Една ноќ



Почувствува како една врела солза му капна на раката.
-Значи боли, а зошто? Зарем тоа не е само вистина?
Таа немаше што да каже, ниту сакаше, ниту можеше. Решително стана и се упати кон вратата. Ова сепак беше премногу, не требаше да зачекори во оваа соба. Се срамеше од себеси. Но не успеа да направи ни еден чекор, тој ја фати за половната и ја бутна врз креветот. Секој обид да стане беше неуспешен. Не можеше ни да се помрдне, тој се наклони целиот врз неа. Едната рака ја стави до нејзината глава, а со другата ја држеше за половината.
-Каде мислиш да одиш?Не грижи се, нема да ти ја наплатам услугата.

Зборуваше со гнев во гласот, сакаше да ја понижи како таа него. Не ги гледаше солзите,  не ги чувствуваше. Беше свесен само за воздишките со болка, кои таа ги испушташе. Кога врелите солзи му ја прелија раката сфати дека претера и тоа многу. Колку и да го повреди со тие зборови, сепак не можеше да поднесе таа да плаче. Љубовта беше посилна од него. Нежно ја погали по лицето и ѝ ги избриша солзите.
-Ајде без солзи. Ветувам дека веќе нема да кажам ништо што ќе те повреди. Не плачи, ајде те молам.
-Ти не беше ваков. Што се случи?

-Гордост, гордост. Ајде сега престани да плачеш, сакам оваа ноќ да биде убава. Да заборавиме и да ја почнеме ноќта од почеток.
Таа пак  тешко воздивна, која девојка можеше да му одолее на ваков маж. Иако разумот ѝ велеше да му плукне во лице и да си замине, душата ѝ се губеше во секој негов допир. Трепереше како лист. Неговите воздишки направија да ги заборави лошите зборови.
-Добро. – рече таа тихо.
-Добро...

Го почувствува треперот во нејзиниот глас. Таа дишеше тешко, се обидуваше да се смири. Нејзиниот топол здив исполнет со тага правеше да се чувствува виновно. Ги бришеше нејзините солзи, ја галеше по образите, челото, усните... Не ја поднесуваше нејзината болка, се каеше за неговите зборови. Ја сакаше проклетство. Илјада утешни зборови му навираа во главата, но гордоста не му дозволуваше да ги изговори. Непрекинато ја движеше неговата рака по нејзиното лице, не можеше да се изначуди на таа убавина, да ѝ се израдува на оваа можност. Солзите запреа. Таа пред себе го почувствува човекот во кого беше вљубена. Кошмарот заврши. Ја бакна најпрво полека и нежно, а потоа со жар и потреба. Во двајцата се разбуди нешто ново. Страста ги натера да заборават на сè, на сегашноста, на минатото, иднината. Сега беа само таа, тој и глувата темнина. Неговите усни почнаа да ѝ го бакнуваат образот... потоа вратот... Раката му се најде на половината, ја галеше по голата кожа. Таа се препушти на чувствата, срцето ѝ чукаше побрзо и побрзо, крвта ѝ вриеше, тој ја доведуваше до лудило. И тој ѝ се препушти на желбата. Срцата ќе им излетаа од градите, страста растеше, крвта им се запали. Оваа ноќ беше само нивна, живееја за овој момент. Неговите прсти внимателно се движеа под нејзината маичка, ѝ го откопча градникот, ѝ ги допре градите. Со секое негово движење нејзинатта желба растеше. Сакаше да сака и да биде сакана. Не ни забележа дека маичката не ѝ е повеќе на телото, ниту знаеше кога почна да го бакнува по вратот, кога му ја поткрена маицата. Го соблече. Нејзините усни сега можеа слободно да се движат по неговото тело. За нив времето запре, тие владееја со ноќта. Нивните желби и страст немаше крај. Се препуштија на своите копнежи. Се предадоа еден со друг.

Оди или остани


Овој ден е ист како и останатите, можеби послабо грее сонцево од вчера, но мојата душа е истата. Те сакам исто колку и вчера, нема да лажам дека те сакам повеќе, не сме деца зарем  не. Но не само што те сакам, исто така и ми требаш, сакам да бидеш пак покрај мене, да ми се смешкаш. Зарем тоа што немам солзи на лицето е доволна причина да си ги чуваш рацете во џеб и да не ме прегрнеш? Зарем моите тивки зборови ти велат се е во ред и нема потреба од насмевка? Зошто секогаш бараш причина да сториш нешто убаво? Која е причината поради која ме љубиш?
 Мојата љубов не е поврзана со причини, не е поврзана со денови, празници, мојата љубов е поврзана со тебе и ништо останато. Бакни ме бидејќи сум тука, сега, прегрни ме бидејќи тоа е се што ми треба, подари цвет бидејќи денот е убав, фати ме за рака бидејќи е вторник, не барај момент за да кажеш дека ме сакаш. Покажи дека си покрај мене и кога сум среќна, се грижиш за мене и кога сум добро. На сите ни треба потпора и во убавите денови. 
Моето срце чука забрзано секогаш кога ќе те види, не само кога е празник, моите усни те посакауваат не само во петок. Биди со мене во секој миг, не само кога сум тажна, јас не барам сожалување на моите солзи јас барам љубов. Љуби ме како што јас те љубим, ако не подобро остави ме.

Saturday, April 7, 2012

Чекорам


Стојам. Сама сум. Окулу мене нема никој, нема ништо. Не остана ништо друго освен да ја помрднам ногата и да го направам првиот чекор. 
Нема да лажам, се плашам. Треба да зачекорам онаму каде што никогаш не сум била порано, во сосема нов свет.  Треба да појдам таму каде нема камен за да си ги одмориш нозете, или дрво на кое можеш да ја ослониш главата.
 Признавам, очите ми се полнат со солзи, но нема да испуштам ни крик, треба да се научам да плачам без солзи. Позади мене познати луѓе и полуотворени врати кои водат кон просечното, пред мене само прашалници и ништо повеќе.
 Кој знае што има зад нив, можеби е најдоброто, но можеби е и најлошото, се разгледуваат сите можности. Не е лесно, ни најмалку не е лесно да глумиш дека си храбар, дека можеш и дека најсилно веруваш, дека не се плашиш, но зарем имаме некогаш друг избор. Можеби пак ќе поминам низ овој пат некој ден, во спротивна насока, со наведната глава и неуспех, ама тогаш барем ќе можам да кажам дека сум се обидела, дека јас сум го дала мојот максимум. 
Не сакам работите да ги оставам на судбината, зарем да чекам, има ли време за чекање? Не сакам ниту да зачекорам по стапките на сите окулу мене, тој пат е изоден од многу луѓе. Верувам во себе, знам дека има нешто внатре во мене што го носам цел живот и кое вреди. Знам и дека можам многу повеќе и затоа толку силно сум решена да го направам овој чекор. Нема време за колебање. Ова сум јас, една и единствена, неповторлива. Нема да дозволам нечии сенки да ме затворат во теминина, бидејќи она што го носам во себе зрачи. Ќе се борам, бидејќи вредам. Почнувам. Сега. Посакајте ми среќа! 

Tuesday, April 3, 2012

Борба

Одев и застанав.
Се свртев и видов.
Го видов моето минато.
Не, не го видов минатото
туку една јасна слика
на ужаси, болка и среќа.
Ги затворив очите и
погледнав напред во
мојата иднина.
Не, не погледнав во иднината
туку во замаглен прозорец
со уште повеќе солзи и мачења.
И стојам, незнаејќи каде,а
не смеам да застанам.
Колку повеќе чекам
времето се побрзо лета.
Повторно ја погледнувам
сликата на минатото
и дури сега забележувам
дека низ неа ѕиркаат зраци
и знам
тоа е моето одамна поминато детство
кое не се враќа веќе.
Се вртам,
го гледам и прозорецот на иднината
и од таму допира зрак,
зрак кој е тешко да се забележи.
И се уште не знам каде да тргнам,
а времето тече.
Дали да се вратам назад
и да живеам со она што било
или да продолжам напред и
да преживеам се што следува?
А други патишта нема,
од страна само високи ѕидови
и зачекорувам, морам.
Времето ме турка, не може да ме чека.
Зачекорувам напред
за да  го освојам оној мал зрак светлина
борејќи се храбро заедно со спомените
во моето срце,
спомените од детството
и сето она што следуваше по него.

За мене, тебе и едно седум милијарда луѓе

Ок, веќе е доста. Не мислам да се замарам со вовед и други глупости бидејќи не ме бива за тоа. Докажано! Па затоа ќе си кажам она што сакам, колку едноставно. Можеби ќе кажете дека се трескам од земја ама не ми е гајле. Епа луѓе претеравте. Како што некој собрал храброст да ви каже дека Дедо Мраз не постои сега и јас ќе соберам храброст да ви кажам дека не знаете баш се како што мислите. Соочете се со тоа. Знам дека ви е тешко да поверувате ама за жал така е. И мене ми е беше тешко кога сфатив дека не сум се родила во град полн со Анјштајни, но да беше така зарем немаше тука да го изградат Кембриџ. Епа луѓе зарем вие да не сте на нечије место не би ги направиле работите поинакви, или пак не мислите дека не требал така да постапи. Немојте ни случајно да помислите да го наречете глупав или нешто слично, бидејќи не сте му ни до колена. Нема поголем глупак од оној кој друг нарекува глуп. И немојте да се обидувате да ја дознаете причината за некои работи зарем не сфаќате дека не сте способни да разберете. И мислите дека ако кажете дека тоа е божија казна сте направиле голем успех, сетете се дека можете и вие да бидете следните. И пред да кажете дека господ гледа се, само сетете се дека и вас ве гледа. И затоа погледнете се во огледалото и знајте тоа што ќе го видете таму сте вие. Преболете го тоа.

Monday, April 2, 2012

Hachiko

После неколку канења и обиди да го гледам Hachiko.A.Dogs.Story., секако неуспешни, решив веќе еднаш да видам што се крие зад тоа куче. Сите ми велеа како филмот е многу убав, дека е тажен, дека плачеле на него и дека треба да го гледам. По природа не сум по плачливи фимови и до сега не сум плачела на филм ама на овој за чудо пуштив солза. Нема да кажам дека е убав и да ве замарам за тоа што се работи во него и што како, кој мисле дека треба да го погледне ќе го погледне, кој не сака, не сака. Поентата не ми беше ниту филмот ниту кучето, сакам нешто друго да кажам. Кучето чекало повеќе од девет години и пак не се откажало, се прашувам дали јас некогаш ќе се откажам. Што е полошо да чекаш некого и да се надеваш дека ќе се појави, или да чекаш некого кого знаеш дека никогаш нема да се појави? Знам дека го нема, знам дека никогаш повеќе нема да се појави, знам дека никогаш повеќе нема да размениме ниту еден збор, ниту една мисла, ниту поглед, но сè уште го чекам да се појави таму некаде. Луѓето мислат ако се смееш и кажуваш шеги си заборавила се, не насетуваат дека секое дел од твоето тело го очекува него, во секој момент, насекаде. Секогаш кога погледнувам кон неговиот  двор очекувам да се појави, да ми се насмее и да ми каже нешто паметно како што само тој умееше, секогаш кога одам низ улица очекувам тој да помине со автомобилот и да ме повози, кога одам на кафе го очекувам и него да влезе и да ме почасти пијачка како секогаш, но него го нема. Никогаш повеќе нема да го има, но јас го чекам со секое отварање на вратата, со секој вик на улицата, со секој ден. Никогаш нема да престанам, не дека не сакам, не можам. Сум се обидела, но не оди. Тој е тука, тој не е мртов, се буни нешто во мене и секогаш ќе се буни, и сега и по десет години. Ние само знаеме дека нашите најмили не се меѓу нас, но не можеме да прифатиме дека никогаш повеќе нема да ги видиме. Никогаш повеќе...

Sunday, April 1, 2012

Мрачната улица

Таа стоеше под стреата и пушеше цигара. Димот што се ширеше окулу неа ја правеше нејзината убавина мистична. Образите ѝ беа врели, усните црвени, очите празни. Телото ѝ се тресеше како лист на ветер, таа и се чувствуваше како лист  и сакаше така да заврши, да изгние без никој да се сети дека некогаш постоела. Додека девојките окулу неа се шетаа натаму, наваму и се обидуваа да уловат некоја мува во нивната пајажина, таа беше потпрена на ѕидот со поглед вперен во земјата. Таа не сакаше да биде овде, да го прави тоа што го прави, да биде тоа што е, но мораше. Луѓето ја покажуваа со прст, ѝ се потсмеваа, но нејзе не ѝ беше гајле. Таа само им посакуваше никогаш да не го доживаат она што таа го доживеа. Денес не сакаше да работи, сакаше барем еден ден да си го одмори телото и да не мисли дека ноќта пак треба да помине низ тоа. Затоа и се двоеше од сите, се задскриваше зад сите други девојки кои се бореа за поголем плен. Оваа ноќ не сакаше никој да ја собере.
                Автомобилот се паркира баш пред нејзините нозе и нејзиното срце затрепери од страв. Кој знае каква будала се крие зад воланот, денес имаше секакви лудаци. Тоа беше еден млад дечко, со зелени очи и црна коса, убаво облечен, скоцкан, беше убав и згоден. Се зачуди што бара такво момче на вакво место, доволно е да се појави некаде и веднаш би му се фрлиле во скут неколку девојки. Тој ја погледна и го виде во неа она што никој не го гледаше, она различното и затоа ја товари баш неа во автомобилот. Не беше премногу зборлив, а и што имаше да се зборува, овде немаше потреба од симнување ѕвезди, ова беше бизнис. Не знаеше ни што да каже, никогаш порано не користеше вакви услуги и немаше искуство во вакви работи. Молчеше и таа, можеби беше убав и згоден, но таа се грозеше од него. Се грозеше од секој кој ќе ја вовлечеше во неговииот автомобил, цревата ѝ се превртуваа, душата ѝ плачеше.
                Влегоа во станот, таа одеше полека, беше целата испалешена. Никогаш порано немаше сретнато некој како него, толку чуден. Сретнала секакви, со секакви желби, ја камшикувале, камшикувала, изигрувала ученичка, професорка, што ли уште не проживеала, ама ваков чуден тип не видела, тоа ја плашеше, таквите беа најстрашни. Се плашеше да му рече нешто, кој знае има во главата, каква луда идеја.
                Тој прво отиде кај шанкот и ја почасти пијалок, се обидуваше да ја заведе, сакаше да ја заведе. Тој беше маж, зарем не, не беше научен да плаќа за ова, сакаше да освојува, да покорува и немаше да дозволи таа да биде исклучок. Иако знаеше дека што и да стори нема да избега бидејќи платил за тоа што следува, сепак ѝ зборуваше убави работи.  Гледајќи ја во очи како да ги виде нејзините болка и  страв, мислеше ако ја бакне ќе ја смири, но со допирот на нејзините усни како да зеде од онаа горчина со која таа живееше цел живот. Се тргна од неа, можеби беше преубава, но исто толку е и отровна. Не можеше да го стори тоа, не можеше да спие со некој кој се гади од него, со некој кој чувствува морници кога ќе го допре.
                Седна на масата и гледаше надвор, не знаеше што да стори. Повеќе не се трудеше да ја освои, никогаш нема да успее во тоа. Но не сакаше ни да ја врати назад, да ја предаде во други раце од кои исто така ќе се гнаси.
                -Ти не го сакаш ова нели? Зошто го правиш? Не е заради парите, не е... Зошто? Не можам да сфатам, не си како другите девојки таму, различна си..
                -И ти си различен зарем не. Јас можеби имам причина за ова, но што е со тебе? Ти не си го правел ова порано, што те натера да дојдеш таму?
                -Одмазда. –одговори кратко, но кажа сè. –Зошто не се тргнеш од улиците? Зошто не живееш нормален живот.
                -Живот? Што е тоа? Јас не знам ништо за тоа. Јас не живеам, јас преживувам. За тоа прашај ме, за тоа знам. Дишам, но мртва сум. Јас не сум како тебе, ти кога ќе погледнеш пред себе гледаш иднина, а јас црнина со уште поцрни прашалници. Ти си човек кој живее, кој може да каже како е да си жив, како е да се смееш, да бидеш среќен, да почувствуваш болка, да љубиш, додека јас не сум ништо повеќе од една кукавица кој се плаши да го претисне чкрпалото. Мене прашај ме за болката, за солзите, за маката, за ѓубрето со тоа сум полна, во мене нема ни точка светлина.
                Ја прегрна, не знаеше зошто, не знаеше како, но почувствува потреба да ја има во прегратка. Таа сè уште го чувствуваше истото гадење од него. Не можеше да ја утеши, беше свесен за тоа, но си вети дека ќе ѝ помогне. Зошто? Зарем мораше да има причина.