Одеше низ
куќата како поулавена, можеби и навистина беше таква, денеска не секој можеше
да биде заљубен во статуа. А тој како и секогаш молчеше и не се ни помрднуваше,
не забележувваше ништо окулу себе, ниту неа, девојката која го сакаше. Се беше
залепил во еден агол и обвиен во бронза се исклучил од светот. Таа кутрата само
се шеташе и пробуваш да се смири, ќе го погледнеше но тој не ѝ возвраќаше ниту на погледите ниту а повиците. Цревата ѝ кркореа од глад, не знаеше веќе што да стори, веќе немаше
работа а со тоа и пари, а сè беше на нејзин грб, додека овој само уживаше во
својата вредност и не се помрднуваше. Му удри шамар, но тој не ѝ возврати. Го удри уште еднаш, залудно тој не се помрднуваше.
Се прашуваше што да стори, на овој нејзиниот никако да му дојде памет, за сè
таа треба да се грижи. Го меркаше под око, се фати како размислува да го продаде,
си ги гризна усните. Но пак продолжи, гладот не прашуваше за љубов, за убавина.
Реши ако продолжи вака ќе го продаде, или ќе го продаде или ќе го убие.
