Sunday, October 21, 2012
Глупости
-Денес морав да отидам да извадам некој докумнет, отидов
прва завршив последна. Овој бил братучед, оној колега на жена му, друг
пријател, трет комшија, па братучед на братучед му, па школси од праисторијата
и така сите влегоа пред мене. Кога конечно завршив таму отидов на интервју за
работа. Идиотот само гледаше да ме откачи, местото веќе беше резервирано за
внук му. Не ми го ни прочита CV,
каков кретен. А знаеш кој му е внук? Еден лузер, не знае колку се два плус два.
Најозбилно! Факултетот го заврши благодарение на татко му и тоа со шестка. А
јас учев како луда, глупача! Завршив со десетка за да можам да најдам работа и
сега еден клошар се сместува во фотеља тукутака, без ниту една капка пот. Кога
тргнав дома автобусот доцнеше и како капак на сè внатре го сретнав Зоран
колегата. Тој пак каков имбецил е, да не ти се верува, му понудиле работа од
соништата, но само ако ја променил партиската книшка и овој одбил. Глупак! Јас
сонувам за таква шанса, нема ни да размислувам, сто книшки ќе променам, не
една, но ете има секаков народ. Ми доаѓа да избегам од државава и никогаш да не
вратам, никогаш!
Ако ме сакате...
Оставете ме сама да чекорам, вашите раце нема вечно да ја држат мојата. Подобро да паднам додека грижливо ме гледате од страна и ми подавате рака, отколку да паднам и да останам на земја. Сакам да ги раширам крилјата и да полетам. Оставете ме да ја почувствувам моќта, да се вивнам високо и да го освојам светот па макар и за миг. Сакам да треснам на земја, да ги раскрварам нозете и да го голтам правот околу мене. Поставете ми препреки на патот и не тргајте ги веќе постоечките. Наведнете ми ја главата за да научам како да ја држам исправена. Удрете ми шлаканица кога ќе заслужам, па дури и кога нема, не жалете го мојот образ.
Вашиот пиштол секогаш нека биде вперен кон мене, немојте да ми дозволите мирно да спијам. Излажете ме дека Дедо Мраз постои за да можам и јас да излажам некого. Не извинувајте ми се секогаш кога ќе погрешите, всушност не извинувајте ми се воопшто. Секогаш кога ќе подадам некому рака исечете ми прст. Затворете ми ги ушите кога некој ќе раскажува бајки, не дозволувајте ми да гледам филмови со среќни краишта. Зборот верба избришете го од мојот речник. Добрите луѓе држете ги подалеку од мене, можеби се заразни. Научете ме да се плашам од доброто, да бегам од светлината и спокојно да живеам во мракот. Научете ме на сè што не сакате да знам и на сè што не сакате да ми се случи и тогаш ќе знам дека навистина ме сакате и се грижите за мене, но не барајте го истото од мене бидејќи нема да го знам начинот ниту ќе ви верувам вам.
Tuesday, October 9, 2012
Тагата за југот
Тагата за
југот уште не сум ја почувствувала. Топлите денови, „добрите“ луѓе се таму
далеку од мене, овде сè е студено, ветришта, дождови, студени погледи и камени
срца. А јас? Јас сум иста како порано а не треба да сум. Овде „не“ е како таму,
овде сè наликува на една голема темна шума во зима без ниту една скривница, а
јас сум сама против сите нејзини дрва. Не знам дали можам, но ќе се обидам,
верувам дека сум силна, посилна од ветрот кој сака да ме бутне на земја.
Проклет да е оној кој рекол дека лагата е лоша, проклета да сум јас што сум му
поверувала.
Првата битка во оваа глутница на волци во јагнешки кожи ја добив,
но чувствувам дека војната уште не е готова, следуваат уште многу. Првиот волк
кој се обиде да нападне сè уште ме гледа со лиги на устата и оган во очите,
сака да нападне повторно, но не може, нема повеќе сила, му остана само желбата.
Нему желбата мене насмевката. Признавам, се плашам малку, можеби малку повеќе
од наредната битка, се плашам и од претходната, но стравот е дел од играта.
Сепак се смеам, секогаш со насмевка на лицето упатена кон овој студен народ.
Постудено од времето овде е народот, не овој овде, туку оние нашиве,
придојдениците. А јас и понатаму барам Сонце и насмеано искрено лице, а тагата
за југот уште не ме фаќа.
Subscribe to:
Posts (Atom)