Исти денови

                   Aјде собери си го чадорот и замини. Немој да се вртиш, нема потреба да си размениме последни погледи. И нема причина, нема објаснување, само празнина. Нема трети виновни, нови пролетни занеси, нема ниту пречки на патот, ниту остри зборови, страв, себичност. Замисли нема ниту една кавга. 
                  Цвеќињата во рајската градина се исушија, листовите паднаа, дрвата замреа, птиците избегаа, ветрот стивна, тоа беше нашата градина. Не успеавме да го одржиме огнот кој го запаливме, мислевме дека жарта е доволна, но ете и тој се губи. За Сонцето да те стопли треба прво да му се насмееш, ние се залажувавме со некој залутан зрак кој ни градеше илузија на пролет. Се губиме во целата монотонија, ја оставивме нашата слика на среќата заедно со старите книги во темната и влажна библиотека и таа почна да бледее. Целиот тој шарен свет се претопи во сивило кое не гуши, додека едноличноста ни ги убива душите. Стоиме на автопатот како двајца старци , а се околу нас брза. Не ни помислуваме да направиме напор за да влеземе во полето полно живот, а нема ниту ветер за да не потурне. И залудно сама си ги полнам рацете со вистина кога тие држат само спомени во сегашноста.
                 И ајде слободно оди се. Не плаши се и не врти се, не сме деца, пораснавме оној момент кога си ги пуштивме рацете и чекоривме еден покрај друг. Нема потреба од прашања, оваа долга тишина зборува доволно, нема потреба од обвинување, ако некој мора да биде виновен тогаш да ги обвиниме нашите слепи срца. Ајде замини си, земи си го и чадорот, тој одамна престана да ме штити од дожд, и не ти ги барам назад насмевките бидејќи веќе си ги зедов. И немој никогаш да помислиш дека ова е грешка, дека имаше шанса, дека можеше, немој ниту да се покаеш бидејќи животот е премногу краток за љубовта да ја замениш со навика.

Ништо не е вечно...

                Ете ме згази и сеа што ? Најпрво ми влезе со домот во насмевка, како еден мал зрак светлина во овој темен тунел, надеж дека е возможно човек пак искрено да се насмевне. Ми вети брда и долина, а ми зеде сѐ што имам. И сѐ  уште имаш чудна храброст да ме погледнеш во очи и да ми кажеш дека се грижиш, дека ти е гајле откако ме доведе до овде. И не можам повеќе да издржам болката е посилна од вербата, а гладот ја убива надежта. И покрај твоите зборови дека твоите раце се секогаш широко отворени кон мене кога и да се обидам да ги дофатам ги снемува.. Моето срце е преполно од празни зборови, од ветувања, вришти за дела. И иако некогаш ти верував сега се каам, но не секоја грешка се повторува два пати. Ете ме скршена, изиграна, прелажана, ограбена... но сепак некако сѐ уште своја. Денес повеќе не ти верувам, денес и ти се претопи во мракот кој ветуваше дека ќе го снема, денес можам да ти го видам вистинското лице. Доста ми е од лаги, колку и да се убави зборовите кои доаѓаат од тебе реалноста е уште посурова, а очите широко отворени. Тој кој еднаш ќе прогледа тешко дека пак ќе се дрзне да си ги извади очите. И сега залудно се трудиш, залудно ме убедуваш јас повеќе не сум таа која ќе ти верува. Вербата се зaдржува со дела а ти стори се за да ме отуркаш од себе. И иако ми доаѓа да се развикам, сепак ќе се воздржам, бидејќи и кога викаш нема кој да те слушне ако зборовите не се мелодија за неговитe уши. Нема да се бунтувам и да правам сцени, да се трескам од земја, и потоа да плачам позади неуспехот, но нема ни да се откажам бидејќи најголем грев што можеш да го направиш е да се предадеш самиот себе. Ете срцето ми е скршено, душата малаксана, ме дотолчи, ме предаде, ме излажа, ме замолчи, се обидуваш и да ме избришеш, и како тоа да не ти беше доволно ми ја чепна и раната, но знај ништо не е вечно, ниту ти нути јас. Еден ден народот ќе најде сила во немоќта и ќе се дрзне ја побара надежта.

Бушава

                   Некои ја сакаа поради насмевката која ѝ го красеше лицето, други ѝ се восхитуваа поради спокојот кој го ширеше насекде околу себе. Трети ѝ завидуваа на прекрасната појава, имаше и такви кои ѝ љубомореа. Ја викаа шмизла, замислена, дигноглава, некои ја викаа убава, весела, мила, а тој ја викаше бушава. Можеби пленуваше со својата убавина, ги запрепастуваше луѓето со умните размислување, можеби владееше каде и да се појавеше, но тој најмногу ја сакаше и ѝ се предаваше кога беше бушава. Обожаваше кога наутро ќе ѝ однесеше топло кафе на својата мала бушавка. Најубава беше кога ќе излезеше на балконот разбушавена со две шолји чај и пред да му ја подадеше нему секогаш таа прво ќе се напиеше. Секое праменче од нејзината коса кое бунтуваше ја правеше заслепувачки занесна и тоа не ѝ пречеше туку само му се смешкаше. Не сакаше да ја лути, но ѝ ја мрсеше косата во секоја прилика иако тоа ужасно ја нервираше, а тој уживаше додека ја гледа непотребно нервозна и несвеснo прекрасна.  Ниту една шминка не можеше да ја разубави повеќе од нејзината несредена коса. Најсреќени моменти му беа оние кога ќе се разбудеше со сите тие немирни влакна на лицето и ќе му кажеше дека овој ден сака само да остане овде со него. Ја сакаше најмногу бушава, бидејќи тогаш беше целосно негова.

Три точки...

                Иако долго време нивните животи тргнаа по други патеки таа не можеше да ја заборави нивната приказна. Секогаш кога и да мислеше на него чувствуваше празнина. Ѝ недостигаше начинот на кој ја гледаше, кога ја впиваше со очите, кога ја смееше за да ужива во нејзината насмевка. Ѝ недостигаше неговата ведрина, свежината која тој ја внесуваше во нејзиниот живот. Многу нешта после него ѝ недостасуваа, но се навикна да живее без нив, да се смее и радува. Но празнината сѐ уште постоеше, копнежот, желбата за уште една незаборавна ноќ во неговите прегратки, трите точки наместо една.

            Чувствуваше дека таа ноќ многу зборови останаа не кажани. Гордоста застана пред срцето и таа проголта сѐ што врескаше во неа, се насмеа ко тоа да беше само сон, ја крена главата и наместо да викнеше „Те молам не оди си, остани. Те сакам“ таа само студено додаде „Добро, и јас веќе некое време сакав да ти кажам истото, мило ми е што се разбравме.“. Мразеше да лаже, но помеѓу потклекнувањето и лагата секогаш го бираше второто. А знаеше дека сѐ уште ја сака, во очите сѐ уште можеше да ја види насмевката која само љубовта може да ја предизвика. Но таа не можеше да си дозволи да се наведне, да моли, да ја признае вината, да потклекне, да покаже слабост, зависност, па дури и по цена на љубовта. Таа ноќ реши да си замине и да го задржи достоинството!

            Сега после толку време тие зборови и стоеја во душата како тежина. Додека не ги изговореше не можеше да стави крај и да  продолжи по новата патека без илајда прашања. Не знаеше како ќе го стори тоа, ако тогаш немаше храброст сега уште помалку, но ако сакаше помирни ноќи мораше.

            Знаеше дека вечерва ќе биде во новото кафуле, така дозна и се договори со другарките и тие да одат таму. Се средуваше два часа, оваа ноќ сакаше да биде најубава, да ги врати спомените, да ги скокотне чувствата. Сакаше и да владееше и да биде поробена. Во неа заживеа надежта дека тие три точки можат да се претворат во првите зборови од новата приказна.

            Пред да излезе се заколна дека ќе го стори тоа, мораше. Ги наполни градите со храброст и го даде првиот чекор. Но веќе кога влегуваше внатре нозете ѝ се тресеа, срцето ѝ беше исплашено, воздухот почна да ја загушува. Сепак беше многу одамна, се обесхрабруваше, но тој ме сакаше, се тешеше. Со погледот го бараше насекаде, но него го немаше, немаше ни трпение, со сѐ беше при крај. Отиде до шанкот да земе пијачка, тоа ќе ѝ помогнеше, барем така веруваше.

            -Еден џин тоник.

Ја зеде пијачката, се сврте и тогаш бум! Пред неа стоеше тој, се гледаа очи во очи. Колената ѝ затрепериа, рацете ѝ играа, мислеше дека нема да успее да каже ни збор. Го гледаше како да сонува, се разубавил, очите му се уште поведри, насмевката уште позаразна. Имаше желба да му се фрли во прегратки и да го бакне. Ах само колку копнееше по тој бакнеж. Тогаш иако стоеше на метар од неа  ѝ се чинеше како да е на другиот крај на планетата.

-Здраво! – ѝ подаде рака, секогаш беше љубезен.

-Здраво! – му врати таа.

-Запознајте се ова е Мими, Мими оваа е една стара пријателка.

Се сврте и дури тогаш ја забележа девојката покрај него, средена, убава, згодна. Ја измерка од глава до петти, сигурно му беше девојка. Се насмеа како да одвај чекала да ја запознае иако вриеше од љубомора. Но ова не мора да те обесхрабри, па денес не секоја врска значи љубов, се тешеше со последни сили.

-Јас одам по пијачки. – рече девојката и замина.

Неговите очи ја пратеа, додека ја гледаше сјаеше, на усните му лебдеше чудна насмевка. Ја гледаше како што некогаш ја гледаше и неа. Со топлина, со преданост. Очите го издаваа, од нив ечеше насмевка која може да ја има само вљубен човек.

-Добро, да одам јас, мило ми е што се видовме.

            Не го ни слушна што кажа, побрза да се изгуби од местото, си голтна и зборовите и солзите, се насмевна, ја крена главата и продолжи напред. Душата ја болеше за изгубената шанса, но знаеше таа е виновна. Мора да продолжи да живее со неизговорените зборови кои цел живот ќе ѝ тежат на душата, и празнината која вечно ќе остане непотполнета за да ја потсетува на кукавицата во неа, па дури и кога двете точки ќе се избришат и ќе остане само една.

Прегласниот и Немиот

          Седнаа на клупата да одморат, го гледаа народот и го анализираат, детал по детал, секој на свој начин, секој со свои намери. Тоа не беа двајца пријатели, тие никогаш нема да можат да бидат блиски, вечни противници, уште од самата појава на човекот осудени на вкрстени мечови. Се разликуваа како денот и ноќта, а никогаш не се знаеше кој е што, едниот секогаш гласен, зборуваше многу, некогаш и премногу, но никогаш не лажеше, не се грижеше како тоа ќе го прифатат другите, тоа беше вистина и тој не се плаши да ја каже, додек другиот беше нем, и да сакаше не можеше да прозбори, вечно осуден на молк, но секогаш насмеан, и спремен да се поклони, да ви климне со главата секогаш кога ќе имате потреба од тоа.

            Денес седнаа на клупата и се обидуваа да го прочитаат народот, да му ги откријат мислите, да им ја кажат вистината, да им ја уочат грешката, да им се насмеат, да им климнат со главата. Зборуваа со сите што поминуваа покрај нив, едниот со вистината другиот со насмевката. Луѓето прашуваа, тие одговараа, секој на свој начин... народот слушаше. Откако ќе го слушнеа прегласниот лицата на луѓето се менуваа, стануваа посериозни, натажени, со загриженост во очите, почнуваат да се замислуваат за реалноста, но секогаш  тука беше немиот, не им кажуваше ниту збор, ќе им се насмееше, ќе им се поклонеше, ќе им покажеше дека животот е бајка, ќе ги прегрнеше, ќе им подареше розови очила и ќе ги пуштеше да си го продолжат патот.

            Покрај клупата помина еден старец, главата му беше наведната, погледот изгубен некаде далеку.

            -До кога вака луѓе мои? Ќе има ли крај оваа сурова реалност? – прошепоти старецот како за себе

            -Не верувам старче, сѐ зависи од луѓето, тие одамна тргнаа по погрешен пат, ги заклучија и домовите и срцата, си ставиа насмевки на лицето, си ја зацрнија душата, се заслепиjа од парите, ги извртие вредностите, се замразија со најблиските, повеќе гробови ископаа отколку столбови што изгрaдија, брат на брат ножот му го забива, парите се пред сѐ. Сѐ додека работите се такви, сѐ додека владее слепилото кај народот тешко дека работите ќе тргнат на подобро.

            Старецот уште повеќе ја наведна главата, и во очите можеше да му се види болка.

            Немиот стана, му ја исправи главата и му се насмевна, го прегрна, а потоа го сврте кон другите луѓето, сите беа насмеани, не беше важно дека тоа беа лажни насмевки, пуни лицемерие, им покажа на среќните млади, кои својата  студенска моќ си ја продаваа за малку пари, но сепак изгледаа среќно, му ja покажа целата нереалност која луѓето се трудат да ја покажат, му ги подаде розовите очила на старчето и го пушти да си продолжи по патот. Старчето си замина со насмевка на лицето.

            Утредената ја повторија истата постапка, седнаа на клупата и разговараа со луѓето. Прегласниот се повеќе беше мета на остри и осудувани погледни, но тоа нему не му сметаше бидејќи ја говореше вистината, а немиот се повеќе пречекуван со насмевки. Како времето минуваше никој повеќе не зборуваше со гласниот, не прашуваа, не го ниту погледнуваа, сите одеа кај немиот, кој им го нудеше онаа што сака да го чујат и си одеа секој ден со сѐ посилни розеви очила. Некогаш ќе се најдеше, некој залутан патник ќе разменеше некој збор со гласноговорникот, но тоа беа ретки денови.

            (Луѓето сакаат да веруваат во слатките зборови, тоа е она што ни се нуде и го земаме, слепи за реалноста во која живееме)

Драг мој #Ж

              Драг наш премиере #Ж откако Ви се извинија новинарите (и неколку твитер корисници) и Вашето срце се исполни, сега јас барам од Вас, како избраник на овој народ,  да ми се извините мене како граѓанин на државата со која Вие преседаватe. Сакам и моето срце да се исполни како Вашето вчера. Како прво јас лично го барам ова извинување и зборувам само во мое име. Верувам дека заслужувам да ми се извините за следниве работи.

     1.       Барам да ми се извините за тоа што сум граѓанин на Свети Николе.

     2.       Барам да ми се извините за тоа што во мојот град не донесовте ниту еден воин на коњ.

     3.       Барам да ми се извините за тоа што сум студент и што не можевте да ни дадете уште полоши услови.

     4.       Барам да ми се извините за сите спектакуларно уапсени а потоа молкум ослободени.

     5.       Барам да ми се извините што мојот тетин не е професор на факултетот каде што учам.

     6.       Барам да ми се извините за тоа што сакам на телевизија да гледам независни вести и луѓе кои зборуваат без иронија во гласот.

     7.       Барам да ми се извините за сите закони кои ги донесовте, а ги оставивте само да стојат запишани, но не и спроведени.

     8.       Барам да ми се извините за сите земени кредити.

     9.       Барам да ми се извините за тоа што се уште живеам во државата  и не сум имала шанса да си ја киднам.

     10.   Барам да ми се извините за намалениот наталитет во местото каде што живеам.

     11.   Барам да ми се извините за сите лекари школувани во странство и сите погрешни дијагнози.

     12.   Барам да ми се извините за сите овие милион можности за вработување кои ми се нудат а за кои не е потребна партиска книшка.

     13.   Барам да ми се извините затоа што можам сигурно да шетам и слободно да говорам без да бидам некаде запишан.

     14.   Барам да ми се извините што ги направивте сите 100 чекори само во различни правци секој од нив.

     15.   Барам да ми се извините за која пара која заврши во непозната насока.

     16.   Барам да ми се извините што ми овозможивте живот без нервози и да не мислам секоја ноќ утре дали ќе има што да се јади.

     17.   Барам да ми се извините што ми овозможивте да спијам мирно без да се плашам дека утре некој извршител ќе ми тропне на вратата.

     18.   Барам да ми се извините што ќе ми се извините