Thursday, October 24, 2013

Вие немате поим

Вие немате поим како ми е мене, немате поим што јас кријам во овие две раце, што се минало пред овие очи. Не знаете како сум чекорела низ животот, и како сум се стекнала со лузните кои ме оцртуваат. Оваа насмевка што ја гледате можеби и не е толку лажна, не сум научила да се смеам за да ги лажам луѓето дека сум среќна. Можеби потребата од насмеано лице ме направила таква каква што сум.  А што е важно што луѓето мислат, ако не е важно зошто посветуваме внимание на нивното мислење? Раните кои ги носам со себе не ги покажувам секому, не ги спомнувам, не сакам ниту да ги погледам, не од страв да бидам исмеана, не бидејќи не сакам некој да се сити на нив, не ме интересира за другите, за нивната жед глад  и ситост, туку можеби се лажам себе си дека ги нема, заздравиле, поминале, и ним им дошол крајот. Се учам да одам со нив како без нив, и не се ниту толку важни ако сакам да продолжам да чекорам. Едноставно како роза, го кинеш само цветот го оставаш трнот во прстот и продолжуваш. Не знаете како е кога не веруваш повеќе на никого, а имаш потреба да ја потпреш главата на нечие рамо и да се испразниш.  Внимавам на секој збор и никогаш не е исправен и точен, и можеби не е до нив, до мене е, можеби и не знам да ризикувам, можеби и се плашам. Вие немате поим како ми е додека го гледам народот околу мене толку сличен и различен,  исплашен да ризикува за да верува и да признае а уште посилен за да погреши и да се гордее ограничен во свет со центар во неговиот ум наместо срце. Не, вие не знаете, вие немате поим како ми е мене исто како што јас немам поим како ви е вам.

Thursday, October 10, 2013

Непланирано

     Што беше ова? Земјотрес? Што се случи одеднаш? Како се се измени баш кога верував дека добро ги наместив коцките? Каде ми замина спокојот.... Тоа беа само дел од прашањата што му поминуваа низ главата секоја ноќ пред спиење. Се сеќаваше дека има мирен живот , се помири со судбината, ја прифати реалноста и реши да живее така и одеднаш бум. Се појави таа, од нигде никаде... Не знаеше ништо за неа, освен името и неколку разменети зборови, но од очите можеше да прочита дека не беше секојдневна девојка. Имаше нешто што ја одделуваше , не беше тоа нејзината убавина, ниту внимателно избраните зборови туку нешто сосема поинакво. Нешто  зрачеше од неа и те го привлекуваше , те го одбиваше. Таа не се вклопуваше со сликата за девојките што ја имаше и со која се помири, а беше сигурен дека секоја припаѓа таму на овој или оној начин. И таа не беше поинаква , па ќе ја ставаше во тој кош, но пак ќе ја извадеше. Никако не можеше да се одлучи. Бараше објаснувања, правеше слики, но таа никаде не се вклопуваше. Само што ќе ја пикнеше во еден куп таа ќе го изненадеше и ќе му докажеше дека греши и не е како тие, туку една и единствена, и штом ќе помислеше дека е поинкава , посебна,, магична и реална таа ќе го клекнеше на колена и ќе го потсетеше дека е човек. И колку повеќе се трудеше да разбере, толку повеќе се губеше во нејзините постапки, зборови, погледи. И се повеќе сфаќаше дека нема објаснување и дека не знае иако му беше тешко да си го признае тоа. Таа беше енига која сакаше да ја одгатне, имаше желба да открие каков оган гореше во неа, оној што ќе го изгори или пак ќе го стопли