Monday, December 15, 2014

Поглед низ прозорецот

       Во автобусот беше тишина, само двајца млади седнати еден спроти друг не проговоруваа ниту збор. Тој беше намуртен како да е крај на светот, додека нејзините очи се полнеа солзи успеавајќи некако да ги задржи таму.
-Ајде пушти ги солзите веќе еднаш, нема потреба да се мачиш. - ѝ рече тој со малку заповедувачки тон.
Во истиот момент се истурија солзи како да не плачела со години, липаше, тешко доаѓаше до воздух,се бореше со чувствата и губеше. Тој само ја погледна и се сврте кон прозорецот. Ниту го интересираше зошто плаче, ниту сакаше да почне разговор. Секој нормален човек би го сторил тоа, но тој не се сметаше себеси за таков. Липањето му ја рушеше тишината, се сврте и ја погледна целата со размачкана шминка и уште не ѝ текнуваше да запре, се намршти уште повеќе. Ѝ ги подаде паломите што случајно му се најдоа во џеб без да ѝ каже нештобидејќи ако ја отвореше устата сигурно ќе излеташе „Ружна си вака“. Друг би ја сожалувал, можеби би ја ислушал, би ја прегрнал, но тај само сакаше да престане, пошто му се лошеше од плачковци. Автобусот застана на последната станица и тој помисли се спаси, сега ќе оди дома, ќе отвори вино и ќе се прашува зашто не ѝ се развика. Се симна и таа, но стоеше таму како изгубена, не знаеше ни каде да отиде, ни што да направи, а тој беше човек кој забележува сѐ
-Да ти сварам кафе сакаш? Да се смириш малку? - не му се веруваше што кажа. Никогаш посилно не сакал да си удри шлаканица.
           -Ако не ти е проблем.
-Никако. - сега си должеше две шлаканици.
Се качија во станот и веднаш отиде да вари кафе, побрзо да заврши оваа драма што сам си ја приреди и поради која се мразеше.„И сега што? Ќе       почне тука да ти плаче, да ти раскажува некои љубовни глупости, да ти цимоли, да ти се лигави, а ти треба да ја слушаш. Е браво! Кој кур те тераше да ја викнеш тука, оди сеа па откачи ја, тие коа почнат да плачат не знаат колку им е доста, баш мислиш престанале, ете ги пак. Глуп си, ептен си глуп, сентиментални срања не се за тебе, зарем не научи. Шо ќе ѝ правиш сега? Ниту знаеш што да кажеш, ни па да слушаш. Уште толку ќе ја расплачеш, да те ебам у кретенот прост“ си збореше сам на себе додека го спремаше кафето. Немаше поим ни како да влезе во собата каде шо има расплакана девојка, нит па шо да ѝ каже и како да ја натера да замине. Гледајќи во кафето што го носеше во двете раци, не ја ни подигна главата, само ги стави филџаните на масата и тогаш забележа ја нема. Таа не беше веќе на креветот, туку стоеше покрај прозорецот и гледаше кон улица. „Само да не скокне“ се исплаши јунакот.
-Јас обично не плачам, извини за тоа во автобусот. -му рече таа сосема смирено, и нему веднаш му дојде да се насмее, но не беше човек шо се смее
-Кафето е готово. - поим немаше што друго да ѝ каже.
-Во ред е, да не те вознемирувам. - се сврте кон него.Тој дури тогаш успеа да ја забележи прекраснотијата на тие очи кои пред малку му изгледаа толку одбивни со шминка и тага во нив.
-Никако!-дури и потвикана. -Не ме вознемируваш. Седни.
-Не, убаво е тука до прозорецот, ги гледам луѓето на улицата, ме смируваат.
-Како? Мене ме нервираат и тоа многу.
-Сите се различни, свесен си колку приказни само поминуваат долу, колку светови се разминуваат
-Чудно размислуваш. - ѝ рече без да го тргне погледот од нејзините очи
-Можеби, но битно мене ме смирува. Тебе што те смирува?
Се збуни, не можеше да се сети кога последен пат бил смирен, онака вистински. А види колку било лесно, само еден поглед кон улицата. Застана и тој до неа да погледна кон улицата.
-Не знам, но сеа сум смирен. - насмевката конечно го проби патот до неговото лице.

Тоа беа тие, нејзините очи го смирија, таму виде еден нов живот што нему му требаше во моментот и додека да се свести раката му тргна кон неа. Ете се осуди да ја бакне па макар го фрлила низ истиов овој прозорец кој ја смирува. Таа исто имаше потреба да биде сакана во тој момент,ја стави раката на неговата глава и почна да си игра со косата. Страста се разгори,бакнежите продолжија,допирите изгубија контрола. Ја залепи за прозорецот и набрзина ѝ ја откопча кошулата, додека таа му ги пикна рацете во панталони. Почна нежно да ја грицка околу вратот, а таа силно ги стегаше нозете околку неговите кукови. Над онаа гужвата од луѓе се раѓаше една нова приказна. И не, сѐ уште не му беше доста од неа, ја зеде и ја однесе во спалната, ниту пак таа можеше да се соземи од неговите допири. И играта продолжи..
Утредента кога се разбуди после исцрпувачката ноќ нејзе ја немаше до него, а беше прва која се надеваше дека ќе остане. Не му беше сеедно што наиде на празнина бидејќи не можеше да ја стави во купот во кој ги ставаше сите претходни девојки. Повторно си го врати намуртениот изглед, ја избрка насмевката со која се разбуди, се почувствува разочарано. Зарем си дозволи да биде поразен од плачка? Плачка која имаше сѐ што му требаше, која гледаше сѐ она што тој престана да гледа, сѐ она што му фалеше во животот. Плачка која имаше очи кои смируваат. Не можеше да ја нарече ороспија ко што ги викаше сите останати бидејќи тој беше сега под нејзините нозе. Немаше поим каде да ја најде, а не сакаше ни да ја бара. Само пак стави пакетче паломи во џебот кога испадна надевајќи сѐ дека сепак ќе ја види некаде и ќе потрча по неа.
Од станот ни таа не замина со леснотија утрото, но не можеше да остане и да сакаше. На разгорена рана не се става пудра за да се сокрие, мора да почека да зазадрави за да може силно да ја претисне и да каже дека не боли, еден таков човек беше ептен силен стисок, во вакви тешки времиња не можеше да го земе на себе и неговиот голем товар. Му виде во очите дека неодама се умртвил,а таа немаше сили да учи некого повторно да живее во моменти кога и самата се трудеше да преживее.

Sunday, December 14, 2014

Дојди, тука сум

Ако сакаш да дојдеш да ме навредиш
Дојди навреди ме,
Јас ќе те гушнам
Ако сакаш да ме проколнеш
Дојди преколни ме сто пати
Јас ќе те гушнам
Ако сакаш со камен да фрлиш
Дојди фрли по мене
Јас ќе те гушнам
Ако сакаш да си ја стоплиш душата
Дојди слободно
Јас ќе те гушнам

Бидејќи и  мене некој ме има гушнато.

Молчи



                Напорен ден, многу работи недовршени, а толку малку време, не се трпи многу, не може веќе и да се трпи. Кога ќе се прелие лончето веќе не ти е гајле дали ќе претече. Уморна оставив сѐ и прилегнав, топлината од огнот се трудеше да ми го стопли студенилото во душата.
                -Сега кога најде малку време за себе реши да спиеш? – ми се јави некој глас чиј сопственик не го гледав.
                -Ајде станувај, оди земи малку воздух, разбистри го умот, отвори очи.
                Ко водена од дух ја облеков јакната и испаднав, и го видов она шо го очекував. Студени луѓе, намрштени приказни, заби кои гризат, очи кои колнат. Се разминував покрај луѓе кои ме заледуваа, и покрај што се сметав себе си веќе за доволно ладна. Околу само затворени прозорци, спуштени ролетни, пусти обиди за криење на болката, затемнување на просториите за да не се види темнината во куќата.  И одеднаш заборавен прозорец кој бесрамно го одсликуваше животот на семејството и не се каеше воопшто што им ги одава тајните играјќи си со нивата заборавеност. Подзастанав и се загледав, чие ли е тоа семејство? Малото дете со созли во очите зборуваше на татко му вртејќи се околу неговите нози, кој пак како хипнотизиран гледаше во она што се нарекуваше телевизија. И во очите на жената можеше да се виде несреќа која без живост средуваше околку газдата во куќа. Интересна слика, уште поинтересен разговор.
                -Тато, тато! Ми требаат пари, за училиште тато, те молам, дај ми.
                -Молчи бе! Молчи! Ти кажав дека немам, од кај да ти ги најдам.
                -Ама учителката рече..
                -Чим толку многу знае учителката нека ти даде она пари.
                -Ама тато. – детето почна да плаче.
            -Молчи реков! Молчи! Што плачеш без причина? Сакаш да ти ја удрам една да не плачеш за џабе.
                -Престани да му се дереш на детето, што е тоа криво што ти си пропалица.
              -Молчи и ти! Пази пред детево како се однесуваш. Ајде мали оди во твојата соба да учиш.Одма!
                Обидувајќи се да ги сопре солзите, детето се упати кон собата, и на излегување ја погледа мајка си со молба во очите, да го спаси некако. Ја затвори вратата и тогаш мислејќи дека никој веќе не го слуша го пушти гласот за да си ја олесни душата.
                -Што ти е тебе ма! – и мажот го пушти гласот. –Што ти е проблемот?
               -Што ми е проблемот? На детево не можеш да му обезбедиш пристоен живот, а сакаш друго.
                -Сакам и што! Ќе биде подобро, така кажуват на телевизја, ќе има и за тоа дете.
                -Кога? Со години слушам дека ќе биде подобро, кога? Не можам ниту да абортирам.
                -Тоа да не си го ни го помислила! Слушна!
    -Не! Си размислував ли ти што ќе му дадеш на тоа дете да јаде ако го родам? Што? За ова немаш а не пак за друго.
    -Ќе најдам! Ќе даде државата, ете гледаш дека дава на сите, зарем не слушаш вести?
    -Јас знам што гледам во фрижидерот , тоа ми е доволно. Јас закажав, да знаеш!
   -Што!? Што си закажала ти ма? Нормална ли си? – мажот стана и се упати кон жената.
     -Само ако направиш нешто ќе те убијам да знаеш.
    -Убиј ме тогаш! Јас утре одам и ќе ги поминам сите глупости што треба да ги минам ама ќе абортирам, после може да биде и доцна.
     -Молчи! – во немоќ ја подигна раката и ја удри жената толку силно што таа падна. -Има да родиш јасно! Ако тие велат дека така треба да биде, така треба да биде! Јас знам што правам, ќе помогнат тие, не џабе трчкам само ваму таму! Не е толку лош, зарем не слушаш. Збор да не чујам од тебе повеќе, ни збор!
    Од жената повеќе не се слушна ниту збор, но во очите ѝ се гледаше дека имаше донесено цврста одлука, илјада удари не можеа да ја спречат. Таа неуморно одеше по улиците секој ден барајќи работа, пред нејзинот нос ги затвараа вратите, гледаше како надежта сѐ повеќе умира, знаеше дека не ја чека подобро утро, имаше јасна претстава за тоа каде е. Немаше збор што ќе ја премисли. Нејзиното срце се кршеше коа го гледаше своето дете како се бори со сиромаштијата, две деца да се борат со иста сиромаштија тоа ќе беше премногу.
                -Те чека уште работа, ајде. – пак го слушнав гласот што немаше сопственик.

     Се свртев и ги отворив очите. Пак бев во својата соба, а сонот не можеше да ми излезе од мисли. Може да биде сеедно кога ќе се прелие чашата? Може ли да се легне да се одмори? И чие ли беше тоа семјество што го сонував? Наше можеби.

Sunday, May 4, 2014

Чекор кон сегашноста

Пред да ја отвори вратата од кафулето длабоко вдиша како да си ги полнеше градите со храброст и потоа вратата зачкрипа. Тоа беше старо кафуле и многу генерации поминаа низ него, некои приказни таму започнаа, други таму завршија, а една, токму нивната, таму и живееше. Таа приказна беше животот на тоа кафуле во тоа време, многумина името на кафулето им беше синоним на нивната љубов. Таму започнаа се, прв пат си разменија љубопитни погледи, прв пат се судрија случајно,таму се роди и љубовта, се случи првиот бакнеж, и првата караница, и молењето, и милувањето, и солзите и прегратките, па и крајот на врската се случи таму. Но приказната не заврши тогаш, кога сите мислеа дека покрај се нема повеќе да се појават во кафулето тие уште почесто доаѓаа, се гледаа како најголеми непријатели и ниту едниот не помислуваше да го отстапи местото на другиот, уште помалку да му покаже дека победил, дека го зел она што беше заедничко. И така со години, најпрво доаѓаа од инат, а потоа од потреба, бидејќи тоа место им ги оживуваше спомените, и им влеваше смиреност и топлина. А таа денес влезе таму токму поради тоа, да си ја стопли душата после толку време студ во неа. Седна на нивната маса порача кафе и гледаше во вратата очекувајќи го. Знаеше дека и тој понекогаш свртува навака, можеби од навика, но доаѓаше и затоа беше убедена дека ќе се појави. Уште не го доби ни кафето што го нарача тој веќе со едната нога беше внатре во кафулето. Се погледнаа како да беа договорени да се најдат таму, и во тој миг како времето да се врати назад, како ништо да не случило, се околу го доби стариот мирис, се вратија старите бои, чувства. Се беше исто, иако косата му беше скратена, стомакот поголем,челото му го красеше некоја брчка,и устата за нијанса му беше потемна за неа изгледаше како кога се запознаа. Го повикуваше со очите и тоа беше доволно, тие двајцата секогаш со поглед се разбираа, и тој појде кон неа исто како да му каже „Дојди, те чекам“.
И кога тргна кон неа таа го забележа тоа прекрасно дете кое чекореше покрај него,и му ја стискаше раката како давеник што ја стиска раката на спасителот и во самиот миг таа го засака тоа дете повеќе и од него, го засака како нејзино, можеби и повеќе, бидејќи имаше моменти кога помислуваше дека него го сака повеќе и од себе си. Веќе наредниот момент го зеде во себе и почна да си играат како да се најдобри другари. Тоа дете беше се она што сакаше да има од него, и беше сега таму со неа, и ја гледаше толку милно што таа не можеше да верува. Со тоа дете животот доби смисла, денот доби светлина, и се веќе беше поинаку, поубаво. А тој молчеше и ги гледаше, двете личности кои најмногу ги сакаше беа заедно, а сепак толку разделени. Немаше збор со кој би почнал разговор, ниту толку силен поглед со кој би го побарал тоа од неа. И колку што уживаше во глетката пред себе толку и го болеше се она што се случуваше.
-Имаш прекрасен син. -му рече таа додека го гушкаше, како да знаеше што се случува во неговиот ум.
-Тој е причината зошто се будам секој ден со насмевка. -Повели. -рече таа и му даде се што имаше во новчаникот. -Ова е за него.
-Не може, тоа е премногу. -рече туркајќи и ја раката. -Не смееш да одбиеш, не е за тебе, земи и купи му што сака. -Никако!
-Ако ме одбиеш тоа е исто како да си одбил вода да му дадеш на жедниот. -Но... премногу е. -Зарем не сфаќаше? Тој е се што јас сакав да имам. Ништо не е премногу. Дури ми се чини дека е премалку. Зарем не сфаќаш. Купи му нешто од мене коа ќе го носи во себе, како јас него.
-Но, сепак.. -Ако не јас заминува. - беше одлучна и тој ги стави парите во џебот. После овие неколку реда разговор, настана тишина. Ретко тие разговараа со зборови, само неколку погледи беа доволни и нештата стануваа јасни. Така беше од секогаш. Гледајќи ги тие очи во кои се уште гореше копнежот за неа, сфати дека изгуби многу од премногу инаетливост, а тој се обидуваше да го избегне погледот кој беше подготвен да му даде се само нему, и ги гризеше усните поради сознанието дека само малку повеќе храброст го делеше до една совршена слика на среќа.
-Знаеш јас..- започна тој -Не знам, ниту сакам знам, подобро е да не знам. -Сепак вистината е.. -Остави ја сега вистината
-Зарем не би се радувала? -Ни најмалку, само повеќе би болело. -Секако боли. -Повеќе не, после денес нема.
-Сега е уште пострашно. -Јас веќе ја прифатив сегашност. -Но, доаѓа иднината. -Иднината не доаѓа сама, ние ја креираме
-Зарем тоа не е одлична можност? -Ни најмалку, цената е превисока за толку ситни души ко нашите, да не грешеме повеќе
-Но и ти самата знаеш.. -Оф, ти реков дека не знам и дека не сакам ни да знам. Го знам она што сакам да го знам и доволно ми е. Убаво ми е
-Зарем би живеела во лага? -Кога вистината би ме натерала на грев дури и би уживала, еве не се жалам. -Но јас сепак сакам да ти кажам!
-Залудно, ти ќе збориш, јас ќе го слушнам она што сакам да го слушнам. -Но јас не сум.. -Престани. Никогаш порано не си ме лажел немој ни сега
-Но верувај ми дека вистина е. Јас навистина не сум.. -Доста, те молам. Знам дека си, јас сум, и тоа во моментот бесконечно
-И јас сум, многу сум среќен. Ете добро ми е. -Гледаш дека е добро. Животот е убав и покрај сите грешки. -ах..-воздивна тешко и ја погледна
Сакаше уште еднаш да и го каже она што и го кажа пред да изусти збор. Дека никогаш нема да си прости што ја изгуби. Но знаеше дека такво нешто не смееше да изговори, и знаеше дека нема уште многу да може да го држи тоа во себе. Го зеде синот силно за рака, како давеник што се држи за спасителот и ја погледна со очи кои вриштеа „Те лажев, не сум среќен без тебе“ , а таа сосема мирно му возврати „Прв во животот се радувам што ме излажа, знаеш она што ние го уништивме тој ќе го изгради повторно и ти мораш да бидеш таму и да бидеш среќен, да му помогнеш,а јас морам да бидам овде за да му го зачувам мирот. Така треба, така и ќе биде“ И повеќе немаше потреба од зборови, ниту од погледот, ниту од кафулето, ниту од спомените, сега таму некаде дишеше прекрасна сегашност.

Saturday, March 15, 2014

Лекција

Израсна слушајќи ги постарите бидејќи знаеше дека тие најдобро знаат, нив ги учел животот, од погрешните патишта имаат лузни за спомени и научиле лекции кои никаде не се напишани. Сите околу му велеа дека мора да научи и тој и тоа додека е се уште млад, додека пред него е целото време на светот, да учи што е можно повеќе, од постарите, попаметните, искусните... успешните. Тој впиваше се што можеше, како пресушен сунѓер, од оние кои блескаа, оние на кои им аплаудираа и така израсна, стана човек кој веруваше дека знаеше. Го гледаше светот поинаку, онака како што мислеше дека е исправно. Повеќе не му беше тешко да излаже ако вистината не му одговараше или пак само оти така сакаше. И луѓето повеќе не беа луѓе туку средства со кои треба внимателно и многу паметно да се игра за да се успее. Научи на кој треба да се поклони, кого да поздрави на улица, чија рака да бакне па и на кого и кога треба да се развика. Одамна навикна да се смее и кога не му беше смешно, да молчи кога му се зборува, да зборува кога му се молчи. Само со чувствата му беше тешко, но и нив научи да ги потиснува оти светот велеше дека тие само можат да наштетат, и во право беше, се е полесно без чувства. И не се жалеше иако имаше моменти кога не беше лесно и да не се чувствува, но научи дека е сосема безкорисно ако се самосожалува. Само едно нешто сакаше од животот една можност да им каже на сите тие растажени лица, разочарни пријатели и навредени чувства дека тој не направил ништо повеќе туку само учеше од човештвото.