Само да те љубам.

Заглавени некаде помеѓу вистината и лагата се обидуваме да изиграме претстава на искусни актери во банална сегашност. Се лажеме дека сме истапиле еден чекор понапред но ја пружаме ракате за заедно да го понесеме туѓиот суд. Ги бараме телата на грешниците за да ја неутрализираме нашата човечка нарав. Си требаме ко нотите на светлината и сенките на музиката, да се испреплетеме еден со друг, та најголемите уметници да не фрлат во купот изгужвана хартија, идејата ко

фетус навестува убави чувства, внесана во нас ќе ја изнесеме на светот. Деца сме со потреба на љубов , да лебдиме над облаци од недопрености, старци сме со индиферентност кон сликата, скапа уметност за ситни пари. Меѓу нив да ме најдеш, средина да ми бидеш. Ако останало нешто од надевањето ќе не нурне во вакумски простор, искуството од кое го вртиме погледот ќе не научи да дишеме низ очите на другиот. Да се наоѓаме во мрак и да се љубиме под месечева светлост, да се бараме како зракот што го нашол патот да се слее по раните на земјата, и ги љуби туѓите лузни. Наликуваме на познати души, раѓаме апстракции со секој допир, подготвени сме да се разбудиме, но врзани за стариот кревет. Постојам ли јас од некогаштината? Изгубена ли е наивноста на почетоците, евтино ја продадовме нејзината убавина? Ќе му дозволиме ли на капитализмот да не украде од светот? Вреди ли да се биде креација на лузни? Си се прашал ли некогаш? Си одлучил ли? Записите низ порите на постоењето го замаглуваат прозорецот на старата куќа. Премногу топлина во затворени ѕидови, се препотувам и вриштам на романтизам, скриена од лошо скоцкан реализам. А се што сакам е да љубам, да го запалам светот со шарени огнови. Да запишам приказни по твоето тело, да ти вдахнам воздух во твоето грло. Низ телото да се впуштам себе си, да те припијам ко живот, да те земам колку што можам да и украдам на ноќта и да не те вратам. Мој да бидеш за да почувствуваш како се слеваат водопадите врз твоите усни. Да ѕирнам во тебе и да се пуштам во брановите. Да ги измешаме течностите од секој наш екот, бидејќи се што сакам е само да те љубам.

Дозволи да водам

Го чувствувам твојот здив како се разлева низ порите на мојот врат. Навлегува низ кожата да ми го наежи сето тело. Овде сум, ама не сум истата. Ги затворам очите и се препуштам на лавата што тече низ моите вени. Твоите меки усти ја собрале целата топлина од човековото постоење и ја лизгаат по најексплозивните зони од мене. Јазикот си поигрува на рабовите од крици и воздишки, се ниша од нагоните кон излевањата. Со усните те барам да ја споделам врелината врз твоите фантазии и да те обвиткам во неа додека не го достигнеме максимумот на задоволство. Си играм на врвоите на твоите сетила, ко водена од нечујна музика го забрзувам темпото на игра, на моменти подзастанувам, да го вржеам миксот на нашите вкусови. Твојата машкост лежи под моите нозе. Те водам онаму каде сакаш да стигнеш. Ги слушам силните воздишки при судирот на два сплеткани света, како експлозија од искри на триење. Гребам од полетот на твоите гради да го зголемам интензитетот на копнежот чија школка станува претесна. Го чувствувам секој порив и соединување. Секоја клетка ми е во кохезија со желбата, површината те препознава. Му се доближувам на сонцето, се грчам под ропство на страста. Таму сум! Горам. Ги истиснувам задоволствата. Крик. Тишина.