Празникот на работниците

Сите се радуваат на неработен ден, тоа значи ден поминат со фамилијата, со најблиските, да го поминеш денот во слобода на она што ти сакаш да го правиш. Тоа се денови кога се потсетуваме колку е убав животот и најчесто се оние кои остануваат во сеќавање. За сите, освен за текстилните работнички. Велат државен празник е ден кога си дома со фамилијата, но не и за нив. Нивните аларми се вклучија и ова утро, го испија утринското кафе и појдоа на работа. Влегоа во погоните полни прашни, стари машини и тежок воздух, без да почувствуваат ни најмал дел од празнична атмносфера. И денес имаат норми за постигнување, норми кои се недостижни, но кои служат како изговор за малите плати и подлога за навредите кои секојдневно ги добиваат. И кога вие ќе се разбудите тие веќе го работат третиот час, со наведнати глави, болки во грбот, замолчени усти и оштетени очи. Додека вие појадувате со своите најблиски, тие ги ставаат своите оброци на машините, во тие неисчистени погони и ги голтаат залаците за да постигнат за тоа време да отидат и во тоалет, и да успеат да се вратат пред да бидат навредени и омаловажени. Почнуваат и да ги бројат минутите до часот за заминување дома, таму каде што никој не им ги брои секундите кога се во тоалет и никого не мора да прашаат дали можат да ги извршат своите физиолошки потреби, таму каде што од никого не трпат мобинг. Гледајќи во часовниците се надеваат дека ова нема пак да биде еден од оние денови каде ќе мораат да останаат уште по некој час, без да ми биде платено за тоа, бидејќи сепак е празник, па дури и за нив, зарем не? И кога веќе ќе се вратат во домовите, со преморени и празни очи не успеваат да видат ништо од тој празничен дух, од тие шеги за писменоста, од таа радост на слободата. Но и тие нема да го заборават овој ден, овие денови се нивно секојдневие, и ќе им остане само во сеќавање, бидејќи никој и никаде нема да запише дека тие работеле, за да не се ни потруди да им плати за нивната работа. Писмени или не, на крајот од денот на нив не им е ни малку битно, бидејќи колку точно и да ги напишат пријавите до Трудовиот инспекторат, тој заборава да прочита.

Куфери

Ко на нозете да имам клинци, ми ги заковале стапалата на едно место и не можам да избегам. Се помрднувам, но не толку успешно, дури успевам и да чекорам, но колку чекори да дадам кога ќе погледам пак сум на истото место. Дали тоа ме следи мене или јас не го пуштам да си замине не знам. И ич не ми е убаво, секогаш кога и да се завртам ја гледам истата слика, празна е, бездушна е, грозна е. Различни луѓе, исти рамнодушни погледни, различни места, исти потрошени надежи. Само стари души наоколу, а и мојава се почесто почна за се заморува, и ниту малку не му дава отпор на стареењето. Старееме... Прерано...Се плашам да се погледнам во огледало, не сакам да видам дека верувам дека сепак вака треба да биде. Се плашам да признаам дека во право биле, сите, а јас со главата сум рушела ѕид. Најлошо од се е што стравот не може да го избрише споменот, а се сеќавам ко вчера да беше. Ги спакува куферите и замина, за подобар живот. Ама кому? Ама каков? И ниту еден повик, и ниту една порака не може да ги замени тие очи полни љубов, присуство кое ти вдахнува живот. Ништо не може да те замени, и се без тебе е празно, сиот мој свет. Не сум сама. Наоколу илјадници празни светови, приказни полни солзи, и не знам дали да се радувам што не сум само јас, или да колнам што сме сите? Стојам во таа празна слика, ги гледам тие луѓе околу со празни светови во очите како мене, со пранги на душата, мрдаме во безлични светови. За нив и јас сум празнина. Се убедуваме себе си дека е за подобро, но никако да успееме да се излажеме, но мораме да најдеме барем сламка кога веќе тонеме. И како по автоматизам веќе прифаќаме дека е подобро така, жртвувајќи си го најмилото, најскапото, фрлајќи го во далечина. И само што сме ја нагрнеле, ја соблекуваме младоста од нашите плешки и продолжуваме да дишеме, за оние неколку денови да живееме кои знаеме дека ќе дојдат, еднаш или двапати годишно.