Sunday, November 29, 2015

Стриптиз!

     Те гледам од далечина, знам дека не те познавам, но твоите натажени очи мамат. Не ме оставаат на мира, го всадија во мене копнежот да те соблечам и не отстапуваат. Посакувам полека да ги срушам сите ѕидови кои те обиколуваат, да ги слечам сите пречки и сомнежи. Додека во позадина оди тивка музика, да им шепотам на соништата и да ги намамам тие натоварени зборови. Не ја сакам твојата голотија испружена пред моиве раце, ниту тукутака да го допирам твоето тело. Светот во твое руво сакам да го видам, со зборови да поминам низ патеките со траги од твоите стапки. Дозволи ми да ја откријам тагата која ја кријат твоите очи и да го запалам тоа жарче надеж во нив што не се откажува од тебе. Дозволи ми додека твојот поглед ќе ја бара светлината на кожата ми да ти ја изиграм мојата точка. Ќе ја откопчам душата, со раце полни верба ќе ги распетлувам копчињата. Ќе се движам по ритамот на спомените и ќе ја слушам мелодијата на страста. Ќе успееш ли да ги забележиш очиве со кои јас гледам на светот, не оние кои светот околу ги гледа? Шминката полека ќе се симне од мојот лик, на светлината ќе блеснат и патеките на моите солзи. Лузните кои ги оставила нивната врелина, не може секој да ги види, нивниот крај секогаш е покрај мојата насмевка, таа умешно намамува. Желбата ќе ми ги развлече усните и ќе го открие столбот на мојата сила. Се што ќе ти покажам ќе биде вистина, и солзите, и насмевките. Каишот околу душата што толку стегнат го носам ќе го олабавам, ќе дозволам се што има на мене да падне и грутката во вратот ќе ја снема. Со рацете ќе ги погалам надежите и со сета нежност во мене ќе поминам по раните без да ме заболат. На крај ќе ги слечам од кожата сите претходни сеќавања и повторно ќе блесне со сјајот на вербата. Копнежот срамежливо ќе ѕирка од краевите додека желбите ќе пукаат по шавовите. Ќе стојам пред тебе како од мајка родена, подготвена за нови патишта. Не! Нема да те врзам со синџири околу твојот врат и мојата душа. Нема да ти ги украдам алиштата за утредента да се вратиш по нив. Ќе дишам за убавината, ќе постојам за сегашноста, така ме створил животот, насмеана. И потоа ќе ги слечам и алиштата кога душите ќе решат да се прегрнат.

Sunday, November 1, 2015

Разговор со себе

-Значи овде си била, те барав насекаде.
-Зарем не научи, секогаш сум на последното место на кое ќе ме побараш.
-Воопшто не си се променила, а помина долго време од нашиот последен разговор.
-Не сум по промените, веќе некое време како не сум се ниту помрднала. Се на едно место сум.
-Лошо ти е местово.
-Тогаш најди ми подобро.
-Зошто јас?
-А зошто другите?
-Сакаш ли ти воопшто да најдеш подобро?
-Дефинирај ми го подоброто?
-Човек ко тебе би требало да го знае тоа.
-Не знам веќе ништо, затупувам, секој ден повеќе. Повеќе ни разликата помеѓу доброто и лошото не можам да ја видам. Се вртам околу нештата и гледам повеќе слики, сите се вистините.
-Вистината е ова овде, пред тебе.
-Ако се свртам на другата страна тоа ќе биде лага?
-Затоа и не сакаш да се помрднеш? Се плашиш да не видиш нешто подобро?
-Се плашам дека ќе те видам тебе.
-Зарем толку сум страшна?
-Ми е страв да не појдам по твојот пат.
-Ти секако ќе појдеш по него. Еден ден ќе мора да се мрднеш.
-Не таму.
-Лошо е таму?

-Туѓо е.
-Се плашиш од непознатото.
-Ретко стравот може да ме запре. Непознатото не е она што ме плаше. Зарем ќе успеам со физичкото задоволство целосно да ја покријам емотивната празнина што ме чека на тој пат?
-Ќе можеш ли со емотивните задоволства и уметнички уживања да ги задоволиш основните физички потреби?
-Каде е компромисот?
-Го нема. Се чувствуваш сега исполнето?
-Понекогаш, на моменти.
-Вредат ли тие моменти за цел живот?
-Вреди ли било што за цел живот?
-Нешто вреди повеќе нешто помалку. Здравјето најмногу.
-Кој го има правото да ја одреди таа тежина, освен самите ние. Што ќе ти е здравјето без живот?
-Што ќе ти е живот без здравје? Кај ти е сега животот?
-Ќе дојде?
-Да седнеме, да чекаме? Колку долго? Околу тебе има луѓе кои цел живот чекаат, да одиме да им се придружиме.
-Не сум јас за таму.
-Натаму чекориш.
-Ќе запрам, ќе стојам.
-Мора да бираш, мора да мрднеш, ако останеш ќе успееш, ти не си за емоционална смрт.
-Празнината не е она што имам сили да го носам на грб.
-Морам да најдам компромис.
-Те молам немој да бараш цел живот. Земи ја мојава рака и да појдеме.
-А корените?
-Ќе ги откинеме.
-А што е со срцето?
-Ќе го земеме, срцето е секогаш во нас, во телата го носеме.
-А што е со...
-Престани со прашања. Тргни. Можеш и да задоцниш.
-Зарем избрав веќе?
-Тоа и не беше некој избор. Трчај.
-Ама јас... трчам!





Monday, September 28, 2015

Што стори татко?



Еве ме, порасната, годините сѐ уште мали за да ми ги надраснат желбите, но почнуваат да натежнуваат. Овде сум некаде на средина, а сепак сум изгубена, како да стојам помеѓу два света, ниту еден од нив мој, ниту еден доволно реален. Излегов од едниот и не можам пак да се вратам назад, не ми доволува чекорот, во другиот се плашам и да помислам на влегување. Ништо од оваа не требаше вака да биде, зборовите кои ми ги даваа насоките сликаа поразлични слики за реалноста. Толку многу зборови кажани со тежина и фрлени во празно. Барем да не ги изговреше татко, понекогаш се прашувам дали подобро ќе беше да ми премолчеше. Од толку многу зборување ме излажа без да знаеш, без да посакаш, а знаеш дека ти верував. Ти така ме учеше зарем не? Да верувам и во себе и во останатите, дека вербата може да го срони секој камен и да ги скрши прангите околу. Сета верба во мене како да се задоми, удирав по камењата со сета сила, без размислување си ги виткав рацете околу прангите без да знам дека можат тие и крв да пуштат, белези да ми напишат по душата. Не умеав да ја убедам ни околината дека не боли, дека само умеам да се смеам, лажењето го убива човекот, така ми велеше. Искрените зборови требаше да се мојот клуч кон вратите на светот, а само ме направија играчка во него, никогаш не дознав како е да си поиграш без да размислиш два пати. Секогаш треба да се размислува два пати. И додека јас мислев луѓето околу мене се шушкаа, и додека јас верував и на себе дека светот можам да го сменам и на ним дека сакаат да бидат дел  од тој свет веќе ме клоцнаа од него. Не сакам назад, бидејќи она што ми велеше дека е бело не можеш да знаеш дали е одблесок на црнината, дали зборот е искрен или завиткан во прекрасна кутија за подароци, дали вербата ќе успее да те свие тебе пред ти да ги скршиш прангите. Барем да молчеше татко, тогаш можеби сама ќе научев дека со чесноста можеш да добиеш и шлаканица, со вербата доаѓа и ножот, и дека ниту една вистина не може да има еден лик. А сега татко погледни ме, ме научи сето она што не требаше да го знам да за успеам, и сега оди одвикни ме од таа вечна навика да му верувам на светот додека гласно кажува сѐ она што мене ми наликува на вистина без малтер. Сега ваква, сосема неспремна на светот каде да тргнам? Ќе успеам ли да продолжам надвор од твојот свет? Убаво е да си го подготвиш чедото за светот во кој сакаш да живее, но тешко е да го предадеш на светот што навистина го чека со раширени канџи. 

Monday, September 21, 2015

Да си заминам!

   Зошто сакаш да си заминеш?
 Бидјеќи не сакам да се плашам повеќе да го доверам животот на мојот лекар, знам дека и од нив сѐ што беше добро го фати патот.
  Зошто сакам да си заминам? 
Можеби не сакам моето дете утре да биде прегазено на сред улица, пешачки премин или на плоштад и од  сето тоа да остане само молк. 
  Зошто сакам да си заминам?
Сум размислувала како би било убаво да можеше да живееш без страв од подредениот, со други можности пред себе, и убава слика е тоа, многу поубава од оваа овде. 
  Зошто ли сакам да си заминам?
Бидејќи јас моето здравје можам да го фрлам и под мост, но да го сторам тоа на своето најблиско не би можела ни да помислам на сопствената прошка.
  Зошто ли сакам да си заминам? 
Зошто не сакам да бидам исплашена дали некој љубеник може да прочита некоја моја реченица и да ја перцепира како грда и непослушна. 
  Зошто сакам да си заминам?
Можеби затоа што сакам да бидам видена како она што сум навистина, наместо бројки и бои да го шараат моето име при секој мој сопствено искажан збор, наместо да ми се бројат пријателите, наместо способностите, наместо умот да ми се гледа јазикот.
  Зошто сакам да си заминам?
 Хм... а зошто би сакала да останам?

Monday, August 31, 2015

За себе

         Седна на креветот и почна да ги менува програмите,не можеше да најде ништо интересно, немаше програма која можеше да ѝ го задржи вниманието. Ветерот кој удираше во нејзиниот прозорец ја одземаше од светот, ја навраќаше во едно време во кое не сакаше да оди. На крајот стана и го отвори прозорецот,  го пушти ветрот да ѝ прошета низ собата. Не почувствува студ иако беше прилично ладно. Таа беше отрпната од студенилото,ништо не можеше да ѝ го замрзне здивот повеќе. Се наколони на прозорецот и дозволи ноќта да ја одземе, ги затвори очите и тргна кон местото коа се трудеше да го заборави. 
          Тогаш беше лето, пеколно топло лето, со запалени улици под нозе и уште позапаленото срце по него. Беше свесена дека го сака, дека го сака многу и не се плашеше од таа љубов, сакаше само да ужива, и да го гледа насмеан. Тоа лето како и секое друго има свој најтопол ден, оној ден кога сите се дома и уживаат во своите пијалоци полни мраз. За неа беше грев таков ден да помине сама, зеде ладно пиво и се упати кон неговиот дом, знаеше дека ќе го изненади,ако не пивото барем таа. Вратата беше отворена, иако илајда пати го опоменуваше за таа лоша навика сега се израдува што повторно го сторил тоа. Можеше да го гушне одпозади или да го разбуди со бакнеж, се насмеа задоволно во себе. Но кога го даде првиот чекор во таа соба која ѝ беше омилено прибежиште се замре, и насмевката испари во воздухот, животот истече од очите,  љубовта си замина со најсилен врисок. Тој лежеше со друга покрај него, ја гледаше со смирен поглед, како да не ја познаваше, како таа да не беше неговото злато, срце... љубов. Главата ѝ зовре,посака да искрши сѐ околу себе,сакаше да вришти онолку силно колку што ја болеше внатре, но немаше доволно силен глас за тоа. А тој само ја гледаше и како да ѝ се смешкаше, не се ни трудеше да се извини, ни да се оправда, ни да каже било што. Уживаше во нејзината болка , во очајот во нејзините очи, во слабоста нејзина, или барем нејзе така ѝ се чинеше. За миг се изгуби во неговото исмејување и не можеше повеќе да се контролира, а да не дигна раката и искрши сѐ. Знаеше дека го заслужува тоа, и малку ќе му беше за сѐ она што ѝ стори, не мислеше дека ќе си ја извалка раката, не ѝ беше гајле. Но тогаш кога требаше да го стори она што мислеше дека ќе ѝ ја олесни душата, сфати дека може подобро, таа може многу подобро. Полека ја спушти раката и само се насмеа исто онака како што тој ѝ се смееше,и кога ја затвори вратата само си повтори „Не за него,за мене“. Од тој ден, кога најтоплото ѝ стана најстудено, ништо не можеше да ја заледи уште повеќе, излезе од таа соба како мраз и остана таква.  Затоа ја сакаше зимата, го сакаше ветрот, мразот, студенилото... бидејќи знаеше, не ѝ можат веќе ништо, таа е само една од нив.

Friday, August 21, 2015

Сега јас сум тука





           Ме гледаш со очи полни надеж. Да сториле хаос од страсти и воздишки, си велиме и двајцата во мислите. Желбата ни е поделена, ни треба оваа верба дека може да се изгради свет со темели од емоции. Силно веруваме, но не се лажеме. Никој не сака да се даде целосно, никој не сака да го пружи срцето на дланка и да си ги фрли очите на патот. Па и да го сториш тоа нема да го земам. Што ќе ми е? Си имам јас едно во градиве, нема да знам што да му правам, а баш фино изгледа таму кај тебе. Не сум дојдена да ти грабам од телото, но може да те изгребам. Сакам да седиме и да молчиме со часови, секој со својата мисла. И таа пукнатина низ која исплашено ѕирка надежта, сум ја забележала, ама нема да прашам за неа. Штом не знам, значи не треба да знам. И двајцата сме луѓе од резерва, не е до нас, до времето е. Убаво е што пак се смееме, што се обидуваме, убаво е што ја гледаме раната и шепотиме, ќе помине, ќе пече и ќе се умори. Чудаци сме и тоа е добро, искрени сме, така сме научени, од родителте, од животот. Ти сакаш да даваш, ја сакам да земам колку што ми е потребно, ти сакаш да се препуштиш, јас сакам да потонам. Тоа се тие различности што нѐ спојуваат. Копнееме еден на друг да си ја дадеме првата наивна љубов, онаа испишана по илјадници страници, онаа која  секој ден му дава желба за живот на поетот. Но, признаваме дека не можеме, сме ја потрошиле таа, еден примерок ни даваат кога се раѓаме, а ние веруваме дека е пробна верзија. Слатка заблуда. И без да прашам знам дека таму имала некоја, која те опсипувала со љубов, онаа што веќе сум ја потрошила, некоја со која сте сонувала дека и денес таа ќе е овде, а не јас. Можеби и поубаво ќе било така, таа сега да те држи за рака, можеби повеќе ќе те сака од мене, можеби нема да се разфрла со резерви. Сигурно и те сакала повеќе, те чувала ко светот да ѝ зависел од тебе. Ти го зела срцето кога си ѝ подадел, сте си ги замениле. Ама секое срце има само едно тело. И нејзе ја нема повеќе покрај тебе, заминала. Сега јас сум тука. Понекогаш преголемата љубов може да биде загушна, може да искулминира и одеднаш да се тресне од земја. Може да ти го сврти умот и ти
да престанеш да се  љубиш самиот, да ти ги затвори очите и со кофа вода потоа да те разбуди. И тоа е во ред, тоа е вистината што ретко сакаме да ја прифатиме. Сѐ додека се прифаќаме такви здробени од животот, можеме да молчиме заедно и да уживаме. Сите ние имаме некој кој не сакал повеќе, сум имала и јас, но поголема љубов не значи и поголема среќа. Во ред е тоа. Насмевни се!

Sunday, August 9, 2015

Нека им биде

           
      И ти можеби премногу бараш, намали ги критериумите, всушност избриши ги, што ти донесоа тие освен осаменоста. Еве сите околу тебе истото  го тврдат, сестра ти, мајка ти, тетката, соседката. „До тебе е, прибирлива си. Ајде освести се малку, не си повеќе дете да веруваш во бајки, во идеални мажи и љубови. Па што ако немате исти верување, што ако не барате исти работи од животот, барем ќе имате исто дете, тоа нема ли да е доволно? Животот секојдневно ве носи по различни патишта, но сепак завршувате на ист кревет, тоа е најважно. Визиите за утрото ви се неспоиви, погледите спротиставени, но иднината ќе ви биде заедничка.“ А среќна ќе бидам ли тогаш? Никој не сака ниту да ме праша. Или барем да ми каже како се живее со човек кој кога ќе погледне во тебе гледа лага, сопствена замисла на своите очекувања. Како може да се биде среќен со човек што не можеш да го споделиш сонот, со човек што не можеш да легнеш на иста перница, да се скараш и да се простиш со страст, да затрепериш ако за миг го потргне погледот од заедничката иднина? Ти треба ли човек со кој меѓусебно ќе се држите за рака обидувајќи се да ги дофатите соништата, на чие рамо ќе можеш да се наклониш и кој ќе те разбере штом ќе му истуриш од очите кутија со чувства? Ама тоа се неважни прашања, за уште поневажни одговори. Кого го интересираат? Важно е само едно, да не си сам, макар и со погрешен, ама никако сам, така вели општеството, така вели и попот, мора да се поклониме, не мора да се радуваме. Можеш ли да бидеш среќен според нечии критериуми, да се радуваш на нешто што не те исполнува, да се смееш бидејќи мораш? Сите знаат како треба, никој не ја бара повеќе среќата, како да е најдена формулата за неа, стои на сред соба, а околу само тажни лица. Никој не се обидува да посегне по неа, само кукавици кои се красат со крилја на орел, немајќи храброст да си ја видат тагата во огледало. Возможно ли е да навлезеш во веќе создаден свет и да го наречеш свој? Можеш ли да живееш во харем на среќа изграден од туѓ агол? Важно ли е да се осознаеш вистински за да тргнаеш по среќата? Постои ли среќа без осознавање? И што ако се осознаеш после направената грешка, ќе се покаеш ли, ќе си признаеш ли или ќе се трупаш со лаги секое утро? Кој мене може да ми го изгради патот? Има ли некој право да ми ја диктира среќата? Ах тие небитни одговори. Среќата не се дава, за среќата се бори, туку каде време и средства за војна во овие веќе изградени норми по туѓ крој. Ама ајде нека им биде!

Tuesday, August 4, 2015

Другарите на татко ми

Се сеќава ко вчера да беше, јас мала, облечена во летно фустанче заедно со татко ми шетам низ чаршијата. Тој насмеан од уво до уво, јас исто толку напрчена, татината принцеза се шета низ градот. Околу нас многу луѓе кои го отпоздравуваат, некои и подзастануваат, тоа се неговите другари, ќе ме потштипнат по образот и ќе ми дадат нешто, бомбонче, пуканки, било што бидејќи јас сум она помалото и послаткото, само да не знае сестра ми. Тоа беше најголемата тајна која сум ја чувала. Чаршијата е весела, во неа има весели луѓе полни оптимизам, тие знаат дека утре ќе биде подобро иако и сега не е многу лошо. Слатката која ќе му ја купат на малото девојче нема да ѝ скрати од трпезата. Наздравуваат во име на тоа, се смеат, го полнат градот со радост. Животот е убав, велат тие и продолжуваат.

            Еве поминаа години и јас не сум повеќе тоа мало девојче. И ден денес сретнувам дел од тие луѓе по улиците, многу поретко по чаршијата, но не ме застануваат, ретко кој од нив и ме поздравува. Не ме познаваат повеќе, со татко ми не си личиме еден на друг, додека тој е црномурест јас сум бела како сирење, што би рекла тетка ми, од ликот не сум му зела ништо, сум го наследила оној крут карактер и тоа не поврзува повеќе од носење иста боја на очи. И јас им ги имам заборавено имињата, но ми се врзани во спомените, ете го оној што ми кажуваше приказни, тој што ми даваше пуканки, оној што игравме загатки, и така еден куп. Тоа повеќе не се истите луѓе, годините поминале, но животот ги променил. Чекорат со долу наведната глава, некаде се замислени, секој како товар да носи на себе. Се изгубил сјајот во очите, оној оптимизам кој го зрачеа, тие луѓе заборавиле дури и да се смејат. Ретко се поздравуваат на улиците, само млитаво климнуваат со главите и одма се вртат на другата страна. Ниту градот веќе не е весел, ниту чаршијата полна, ниту некој наздравува за животот овде. Свесни се за тоа, одеднаш животот престана да биде толку убав, ги разочара, им го грабна најмилото, ги падна на колениците и им ја спушти главата. Знаат дека утре нема да биде подобро, а знам и јас, но јас не сум ни приближно до нивна врсничка, и тоа боли како мртво срце во младо тело!

Sunday, July 26, 2015

Седи таму, да ти глумам недостижна.



                Мислиш лесно е да глумиш недостижен, па тоа е најтeшката животна улога, а еве не можам да кажам дека не знам да глумам. На секој твој поглед треба да воздивнам со рамнодушност, да пафнам здодевно со устата и да се свртам на другата страна иако би сакала да ги пружам рацете и да те гушнам. Твоите гради се направени за да имам каде да ја наклонам главата, ти не смееш да се потргнеш, ако се потргнеш можам да паднам во безнадежност, и тоа не смееш да го дознаеш. Секогаш кога ќе се понудиш да ме утешиш треба да ти стаавам до знаење дека ти си слабиот, а јас полна моќ што светови руши. Со мене не можеш да си поиграш, ледот во мене зима носи, од мојот оган само јас се греам, оној кој пружа рака да се стопли може и да замрзне, биди внимателен. Твоето место е овде, пред мене, мислам дека ти е доволно јасно, дозволи јас да го направам филмот, да го напишам сценариото, да ги доделам улогите, и везден по нешто да менувам. Нема девојка, која не сонува за машко кое коленичи, нема девојка која не сака да господари. За среќа не можеш да си заминеш, бидејќи некаде прочитав дека си ми суден, дека судбината за мене те скроила. Ветен си ми, јас те ветив, а ветувањата се трудам да ги исполнам. Да се завртиш и да си заминеш, тоа е нешто што не смееш ни да го помислиш. Секој мој замрзнат поглед, сета моја рамнодушност, сето тоа е твое. Зарем би можел да се пожалиш дека не си сакан? Зарем би можел да погледнеш друга? Тие очи се само за мене, за мојот леден поглед, тие раце се за утеха на мојата неискажана тага. Појасно не може да биде. И што е со оваа наведната глава? Што треба да значи тој чекор на назад? Зарем ќе си заминеш? Каде можеш да отидеш, кога подобра од мене не постои. Да те молам да останеш, доволно ли ќе е? Еве колку и да викам залудно е, не можеш ни да ме слушнеш, а срцето вришти. Празнина околу остави, а толку се трудев да те задржам, од мене најлошото го извадив, за да го засакаш, најдоброто го прескокнав. Ме остави или те избркав? Ајде врати се, нема да се налутам, ајде дојди, ќе се насмеам, ајде и срце ќе отворам, ајде... Ќе се вратиш ли? Јас сум ранлива, јас сум слаба, верувај ми, јас глумам.

Sunday, June 14, 2015

Претсмртен бакнеж

          Сама во тишина, мирисот од липата ми се краде во собата и ми ја успокојува душава. Не ѝ дозволува да лута, ја држи овде до мене како да знае дека ми е потребна. Сѐ што имам е овде со мене, мислата, душата, разумот и сепак нешто недостасува. Како дупка на сред полјана во која сѐ подлабоко паѓам восхитувајќи се на цвеќињата околу. Храброст ли е да си насмеан од срце додека тониш или лудост. Кого да прашам? На чиј одговор да поверувам?
          Тишината во мене ме турка во фотељата и ме нуди со кафе, јако, силно ко претсмртен бакнеж. Смрт ли е? Нека оди и самата таа по ѓаволите, нема веќе трепет кој ќе разбуди страв. Предолга е редицата таму, којзнае која ќе е по ред, којзнае колку ќе треба да чека.
          Секој некаде појде, секој зачекори во друг правец, изградија светови го обвија со сјај. Среќни ли се? Сјајот ослепува, парата нахранува. Сити ли се? Мирот има ли цена? Кој го продаде? Кој го подели? Никој повеќе не го бара, ко птица пуштена од кафез врзана со мал конец, може да лета, но не онаму каде што сака. Желбите ни избегаа од секојдневието, најдоа мала пукнатина и побрзаа да заминат и тие со сѐ околу.
           Можеш ли нормалните потреби желби да ги наречеш? Сѐ бега, и душава прави план за бегство. Полна куќа празни луѓе дом ли е?  Ни очиве не ти помагаат повеќе, го гледаш она пред што сакаш да замижиш, мижат пред она што треба да се види, свесно го прават тоа, и устата им се восхитува и ги поддржува. Раце наоколу аплаудираат. Зарем е за пофалба премолчена мисла? Колку само тапкања по рамо следуваат по прераскажување туѓи приказни? Туѓиот сон среќа носи ли? Туѓата приказна може ли живот да се нарече? Премногу прокрварени коленици за гордо кренат народ. Лагата ќе успее ли на дѐ спаси? Мртви ли сме? Кој нѐ уби?

Sunday, April 26, 2015

Немој!

    Немој, те молам, не сакај ме, остави љубовта да замине исто онака како што дојде. Немој, не сакај ме , така ќе ми ги скратиш крилјата кои сега безгрижно ги ширам. Немој, не сакај ме, не стишувај ми го гласот кој вришти од мене и кога молчам. Немој, не сакај ме, не гаси го сјајот во моите очи  кој го осветлува моето постоење. Немој, не сакај ме, остави ми го здивот кој го полни мојот дух да се шири наоколу. Немој, не сакај ме, не уривај ми го светот граден со надежи. Немој, не сакај ме, хоризонтот нека остане крај за моите погледи. Немој, не сакај ме, само така нема да престанам да минувам низ животот играјќи по патиштата. Немој, не сакај ме, мојата болка мене ми е претешка, со твојата не би знаела да се справам. Немој, не сакај ме, мојата солза најдобро се тркала по мојот образ. Немој, не сакај ме, бидејќи веќе секое објаснување е непотребно. Немој, не сакај ме, најубава сум со живоста во моите вени. Немој, не сакај ме, и онака е премногу тешко. Немој, не сакај не, овој пат е претесен за двајца. Немој, не сакај ме како што ме сакаат сите!

Monday, February 9, 2015

За овој миг

Раката му се лизгаше по моето рамо и топлејќи ми го вратот со воздишки,силно ме притисна до себе и ми го созададе она чувство во кое тонев. Веќе одамна бев изгубена во неговите раце, секој негов допир ме носеше во нови светови каде што сакав да останав. Очите исполнети со жар ме привлекуваа секој ден одново и одново и знаев дека бев немоќна да заминам. Со него имав сила да бидам она што сум без да се плашам од себе си, и знаев дека некој ко таква ме љуби. Без да праша ги знаеше одговорите, умееше да зборува со мене кога тонев во тишина, тогаш најубави ни беа разговорите. Не сакаше да знае што било, не го интересираше шо може да биде, убавината беше во тој момент, во тие чукања на срцата. Јас бев негова, тој беше мој, доволно беше. Телата ни се испреплетуваа како неискажаните мисли, допирите ни се сретнуваа како желбите. За првпат не беше страшно целата да се предадам некому, со воздишките, фантазиите, лудориите...Времето со него беше како бегање од реалноста, тогаш живеев за себе, живеев во мигот со разуздани чувства кои со насмевка ги гледав како галопираат околу нас. Нема размислување, само потреба да се предадеш, и ни за кратко да се запрашаш дали ќе добиеш. Го љубиш ко во сон, и не се плашиш дали ќе замине еден ден, дали ќе го сврти грбот без збогум. Во вашиот свет сѐ е поинаку и тоа те радува, бидејќи знаеш и да посака да отиде ќе го пуштиш без да го прашаш било што, ко што тој сега не прашува. Секоја воздишка е за овој миг, секој допир е среќа

, и знаеш дека подобро е да го имаш за момент во животот отколку да ја изгубиш можноста со него.

Wednesday, January 7, 2015

Стисок

Потпрена на прозорецот се надеваше дека ќе слушне нешто повеќе од ветрот кој ги нишаше гранките натрупани со снег. Часовникот веќе одамна ги помина бројките кои ја убиваа надежта, а таа сѐ уште чекаше. Неотворено вино ја красеше масата која оваа ноќ остана празна. Не издржа повеќе, го отвори и ја нали чашата малку повеќе од вообиченото, се соочи со фактот дека нема да дојде и оваа ноќ, па реши сепак да ја направи посебна, пушти тивка балада и се навали на фотељата од која убаво се гледаше пламенот кој го правеа дрвата. Посака да запали и цигара за целата слика да ја направи комплентна, но се откажа, веќе почна да се препушта. Пламенот кој ѝ одблескуваше во очите почна да ѝ навлегува и во мислите, таков беше пламенот кој тој го разгоруваше во неа, голем, силен, несопирлив. Голтна полека од виното, сакајќи да го почувствува како ѝ поминува низ грлото, си играше со чашата како тоа да беше неговата уста, овој пат премногу студена за вакво жешко срце. Ја остави на масичката до неа, издиша длабоко и ги затвори очите, дозволи музиката да ја одведе во еден друг свет, свет на задоволства.
                 Во тој миг тој се најде до неа, раката му тргна кон градите и ѝ го откопча првото копче, со усните почна да ја бакнува по вратот, додека се обидуваше да ја ослободи од таа проклета кошула. Го откопча и прслукот кој во тој момент не ѝ даваше да диши убаво, а многу воздух ѝ требаше во оваа возбудена состојба. Неговата рака се најде на нејзиниот задник и почна да се спушта надоле, завршувајќи го својот пат кај нејзиното меѓуножје, да го смири огнот кој таму веќе гореше, галејќи ја се побрзо и побрзо. Ги рашири нозете и почна да си игра побрзо и побрзо. И додека едната одвреме навреме ја стискаше силно меѓу нозете, со другата се галеше по телото одејќи кон градите каде шо завршуваше со силен стисок кој од неа вадеше звуци кои дополнително ја загреваа атмосферата која веќе почна да врие.
                 
               
                        Повеќе не можеше да се запре, вдишуваше и издишуваше се побрзо, кожата ѝ стануваше претесна, гласот посилен. Задоволството им се приближуваше на границите кои можеше да ги поднесе и пак се враќаше назад, си играше со нејзината издржливост. Но таа не престануваше, стануваше уште побрза, посилна, и тогаш кога почувствува дека е најблиску до врвот на најголемото задоволство стисна така што од неа излезе најсилниот звук и како целата возбуда да се ослободи и излезе од неа.
 
             Издиша длабоко и се почувствува многу подобро од кога започна. Беше среќна што не дозволи оваа ноќ лошо да заврши за неа, ги отвори очите, се насмеа и го допи виното до чашата. Ѕвончето заѕвони и знаеше дека тоа е тој. Го погледна часовникот, беше премногу доцна. Си ја закопча кошулата и си нали уште една чаша вино, вратата остана затворена.