Седна на креветот и почна да ги менува програмите,не можеше да најде ништо интересно, немаше програма која можеше да ѝ го задржи вниманието. Ветерот кој удираше во нејзиниот прозорец ја одземаше од светот, ја навраќаше во едно време во кое не сакаше да оди. На крајот стана и го отвори прозорецот, го пушти ветрот да ѝ прошета низ собата. Не почувствува студ иако беше прилично ладно. Таа беше отрпната од студенилото,ништо не можеше да ѝ го замрзне здивот повеќе. Се наколони на прозорецот и дозволи ноќта да ја одземе, ги затвори очите и тргна кон местото коа се трудеше да го заборави.
Тогаш беше лето, пеколно топло лето, со запалени улици под нозе и уште позапаленото срце по него. Беше свесена дека го сака, дека го сака многу и не се плашеше од таа љубов, сакаше само да ужива, и да го гледа насмеан. Тоа лето како и секое друго има свој најтопол ден, оној ден кога сите се дома и уживаат во своите пијалоци полни мраз. За неа беше грев таков ден да помине сама, зеде ладно пиво и се упати кон неговиот дом, знаеше дека ќе го изненади,ако не пивото барем таа. Вратата беше отворена, иако илајда пати го опоменуваше за таа лоша навика сега се израдува што повторно го сторил тоа. Можеше да го гушне одпозади или да го разбуди со бакнеж, се насмеа задоволно во себе. Но кога го даде првиот чекор во таа соба која ѝ беше омилено прибежиште се замре, и насмевката испари во воздухот, животот истече од очите, љубовта си замина со најсилен врисок. Тој лежеше со друга покрај него, ја гледаше со смирен поглед, како да не ја познаваше, како таа да не беше неговото злато, срце... љубов. Главата ѝ зовре,посака да искрши сѐ околу себе,сакаше да вришти онолку силно колку што ја болеше внатре, но немаше доволно силен глас за тоа. А тој само ја гледаше и како да ѝ се смешкаше, не се ни трудеше да се извини, ни да се оправда, ни да каже било што. Уживаше во нејзината болка , во очајот во нејзините очи, во слабоста нејзина, или барем нејзе така ѝ се чинеше. За миг се изгуби во неговото исмејување и не можеше повеќе да се контролира, а да не дигна раката и искрши сѐ. Знаеше дека го заслужува тоа, и малку ќе му беше за сѐ она што ѝ стори, не мислеше дека ќе си ја извалка раката, не ѝ беше гајле. Но тогаш кога требаше да го стори она што мислеше дека ќе ѝ ја олесни душата, сфати дека може подобро, таа може многу подобро. Полека ја спушти раката и само се насмеа исто онака како што тој ѝ се смееше,и кога ја затвори вратата само си повтори „Не за него,за мене“. Од тој ден, кога најтоплото ѝ стана најстудено, ништо не можеше да ја заледи уште повеќе, излезе од таа соба како мраз и остана таква. Затоа ја сакаше зимата, го сакаше ветрот, мразот,
студенилото... бидејќи знаеше, не ѝ можат веќе ништо, таа е само една од нив.
Тогаш беше лето, пеколно топло лето, со запалени улици под нозе и уште позапаленото срце по него. Беше свесена дека го сака, дека го сака многу и не се плашеше од таа љубов, сакаше само да ужива, и да го гледа насмеан. Тоа лето како и секое друго има свој најтопол ден, оној ден кога сите се дома и уживаат во своите пијалоци полни мраз. За неа беше грев таков ден да помине сама, зеде ладно пиво и се упати кон неговиот дом, знаеше дека ќе го изненади,ако не пивото барем таа. Вратата беше отворена, иако илајда пати го опоменуваше за таа лоша навика сега се израдува што повторно го сторил тоа. Можеше да го гушне одпозади или да го разбуди со бакнеж, се насмеа задоволно во себе. Но кога го даде првиот чекор во таа соба која ѝ беше омилено прибежиште се замре, и насмевката испари во воздухот, животот истече од очите, љубовта си замина со најсилен врисок. Тој лежеше со друга покрај него, ја гледаше со смирен поглед, како да не ја познаваше, како таа да не беше неговото злато, срце... љубов. Главата ѝ зовре,посака да искрши сѐ околу себе,сакаше да вришти онолку силно колку што ја болеше внатре, но немаше доволно силен глас за тоа. А тој само ја гледаше и како да ѝ се смешкаше, не се ни трудеше да се извини, ни да се оправда, ни да каже било што. Уживаше во нејзината болка , во очајот во нејзините очи, во слабоста нејзина, или барем нејзе така ѝ се чинеше. За миг се изгуби во неговото исмејување и не можеше повеќе да се контролира, а да не дигна раката и искрши сѐ. Знаеше дека го заслужува тоа, и малку ќе му беше за сѐ она што ѝ стори, не мислеше дека ќе си ја извалка раката, не ѝ беше гајле. Но тогаш кога требаше да го стори она што мислеше дека ќе ѝ ја олесни душата, сфати дека може подобро, таа може многу подобро. Полека ја спушти раката и само се насмеа исто онака како што тој ѝ се смееше,и кога ја затвори вратата само си повтори „Не за него,за мене“. Од тој ден, кога најтоплото ѝ стана најстудено, ништо не можеше да ја заледи уште повеќе, излезе од таа соба како мраз и остана таква. Затоа ја сакаше зимата, го сакаше ветрот, мразот,
студенилото... бидејќи знаеше, не ѝ можат веќе ништо, таа е само една од нив.