Убави спомени

                             Кога го видов срцето повторно почна да чука како збудалено, си помислив дека времето се врати назад и се е исто како што оставивме во сеќавањата. Застанавме еден спроти друг, погледите повторно ни се сретнаа, душите ни се сплотија.. Старите спомени на лицето ни доведоа насмевки и срцата ни се разнежнија. Се вративме неколку години наназад, на убавините се предадовме, на грешките се насмеавме. Сега бевме посилни, позрели и подготвени за подобра игра. Лошите нешта беа однесени од ветерот и истуркани од оние убавите кои преовладуваа. И повторно дозволивме да не понесе моменталниот занес и побрзавме без да знаеме каде тргнавме. Чекоревме по трњето кое помалку боцкаше бидејќи еднаш веќе поминавме по тој пат, не го чувствувавме бодежот опиени од мирисот на околното цвеќе убедени дека ќе го пронајдеме вистинскиот пат. Но пролетта е само едно годишно време, не и единствено. Почнува и завршува. Стигнавме до крајот на поминатото, на убавите нешта, на прочитаните страници... Требаше да се зачекори повторно и да се стиснат забите, да се издржи болката, да се одбере новиот правец. И спомените одлетаа, нежноста од минатото го заврте грбот и часовникот почна да чука. Ние повторно не знаевме како, и успеавме да го откриеме она коа долго време го чувавме под тепих, ѕирнавме во кутијата. Реалноста тропна на вратата, ја донесе и вистината покрај насмевката. Повторно се покажаа старите лица, истата приказна... Она што е заробено во душата најубаво се негува со тишината, убавите спомени не значат и убава сегашност