Што беше ова? Земјотрес? Што се случи одеднаш? Како се се измени баш кога верував дека добро ги наместив коцките? Каде ми замина спокојот.... Тоа беа само дел од прашањата што му поминуваа низ главата секоја ноќ пред спиење. Се сеќаваше дека има мирен живот , се помири со судбината, ја прифати реалноста и реши да живее така и одеднаш бум. Се појави таа, од нигде никаде... Не знаеше ништо за неа, освен името и неколку разменети зборови, но од очите можеше да прочита дека не беше секојдневна девојка. Имаше нешто што ја одделуваше , не беше тоа нејзината убавина, ниту внимателно избраните зборови туку нешто сосема поинакво. Нешто зрачеше од неа и те го привлекуваше , те го одбиваше. Таа не се вклопуваше со сликата за девојките што ја имаше и со која се помири, а беше сигурен дека секоја припаѓа таму на овој или оној начин. И таа не беше поинаква , па ќе ја ставаше во тој кош, но пак ќе ја извадеше. Никако не можеше да се одлучи. Бараше објаснувања, правеше слики, но таа никаде не се вклопуваше. Само што ќе ја пикнеше во еден куп таа ќе го изненадеше и ќе му докажеше дека греши и не е како тие, туку една и единствена, и штом ќе помислеше дека е поинкава , посебна,, магична и реална таа ќе го клекнеше на колена и ќе го потсетеше дека е човек. И колку повеќе се трудеше да разбере, толку повеќе се губеше во нејзините постапки, зборови, погледи. И се повеќе сфаќаше дека нема објаснување и дека не знае иако му беше тешко да си го признае тоа. Таа беше енига која сакаше да ја одгатне, имаше желба да открие каков оган гореше во неа, оној што ќе го изгори или пак ќе го стопли
