Monday, February 9, 2015

За овој миг

Раката му се лизгаше по моето рамо и топлејќи ми го вратот со воздишки,силно ме притисна до себе и ми го созададе она чувство во кое тонев. Веќе одамна бев изгубена во неговите раце, секој негов допир ме носеше во нови светови каде што сакав да останав. Очите исполнети со жар ме привлекуваа секој ден одново и одново и знаев дека бев немоќна да заминам. Со него имав сила да бидам она што сум без да се плашам од себе си, и знаев дека некој ко таква ме љуби. Без да праша ги знаеше одговорите, умееше да зборува со мене кога тонев во тишина, тогаш најубави ни беа разговорите. Не сакаше да знае што било, не го интересираше шо може да биде, убавината беше во тој момент, во тие чукања на срцата. Јас бев негова, тој беше мој, доволно беше. Телата ни се испреплетуваа како неискажаните мисли, допирите ни се сретнуваа како желбите. За првпат не беше страшно целата да се предадам некому, со воздишките, фантазиите, лудориите...Времето со него беше како бегање од реалноста, тогаш живеев за себе, живеев во мигот со разуздани чувства кои со насмевка ги гледав како галопираат околу нас. Нема размислување, само потреба да се предадеш, и ни за кратко да се запрашаш дали ќе добиеш. Го љубиш ко во сон, и не се плашиш дали ќе замине еден ден, дали ќе го сврти грбот без збогум. Во вашиот свет сѐ е поинаку и тоа те радува, бидејќи знаеш и да посака да отиде ќе го пуштиш без да го прашаш било што, ко што тој сега не прашува. Секоја воздишка е за овој миг, секој допир е среќа

, и знаеш дека подобро е да го имаш за момент во животот отколку да ја изгубиш можноста со него.