-Значи овде си била, те барав насекаде.
-Зарем не научи, секогаш сум на последното место на кое ќе
ме побараш.
-Воопшто не си се променила, а помина долго време од нашиот
последен разговор.
-Не сум по промените, веќе некое време како не сум се ниту помрднала.
Се на едно место сум.
-Лошо ти е местово.
-Тогаш најди ми подобро.
-Зошто јас?
-А зошто другите?
-Сакаш ли ти воопшто да најдеш подобро?
-Дефинирај ми го подоброто?
-Човек ко тебе би требало да го знае тоа.
-Не знам веќе ништо, затупувам, секој ден повеќе. Повеќе ни
разликата помеѓу доброто и лошото не можам да ја видам. Се вртам околу нештата
и гледам повеќе слики, сите се вистините.
-Вистината е ова овде, пред тебе.
-Ако се свртам на
другата страна тоа ќе биде лага?
-Затоа и не сакаш да се помрднеш? Се плашиш да не видиш
нешто подобро?
-Се плашам дека ќе те видам тебе.
-Зарем толку сум страшна?
-Ми е страв да не појдам по твојот пат.
-Ти секако ќе појдеш по него. Еден ден ќе мора да се мрднеш.
-Не таму.
-Лошо е таму?
-Туѓо е.
-Се плашиш од непознатото.
-Ретко стравот може да ме запре. Непознатото не е она што ме
плаше. Зарем ќе успеам со физичкото задоволство целосно да ја покријам
емотивната празнина што ме чека на тој пат?
-Ќе можеш ли со емотивните задоволства и уметнички уживања
да ги задоволиш основните физички потреби?
-Каде е компромисот?
-Го нема. Се чувствуваш сега исполнето?
-Понекогаш, на моменти.
-Вредат ли тие моменти за цел живот?
-Вреди ли било што за цел живот?
-Нешто вреди повеќе нешто помалку. Здравјето најмногу.
-Кој го има правото да ја одреди таа тежина, освен самите ние. Што ќе ти е здравјето без живот?
-Што ќе ти е живот без здравје? Кај ти е сега животот?
-Ќе дојде?
-Да седнеме, да чекаме? Колку долго? Околу тебе има луѓе кои цел живот чекаат, да одиме да им се придружиме.
-Не сум јас за таму.
-Натаму чекориш.
-Ќе запрам, ќе стојам.
-Мора да бираш, мора да мрднеш, ако останеш ќе
успееш, ти не си за емоционална смрт.
-Празнината не е она што имам сили да го носам на грб.
-Морам да најдам компромис.
-Те молам немој да бараш цел живот. Земи ја мојава рака и да
појдеме.
-А корените?
-Ќе ги откинеме.
-А што е со срцето?
-Ќе го земеме, срцето е секогаш во нас, во телата го носеме.
-А што е со...
-Престани со прашања. Тргни. Можеш и да задоцниш.
-Зарем избрав веќе?
-Тоа и не беше некој избор. Трчај.
-Ама јас... трчам!
