Бостанско плашило

                Таа ноќ беше како и сите останати, не се разликуваше по ништо. Јас и тројца другари добро напиени и неколку непознати девојки одевме кон колите. На дамиве до мене не им ги знаев имињата, тоа беше сосема непотребна информација, ги викав лепото, срце.. ем она среќна ем помалку замарање. А и името е најмалку важно, најважно беше да има добра штикла, прилепено фустанче и добра фризура. Лажам! Само добри цицки и газе се бараше, па што и ако се силкони, јас не дискриминирам! Ете такви беа девојките со нас, која од која поголема домаќинка, ама што е важно бе, имам јас кондоми и ќе клецам вечер. Барем така мислев.

            Одевме кон колите секој во свој филм и со свој муабет. Одеднаш пред нас се појави едно долгокосо момче.. не не.. грешка.. девојче? Кој знае какво човечко суштество беше тоа. Носеше широки тренерки и одеше брзо како некој да ја брка. Кога подобро ја погледнав се згрозив, тоа беше женско, ама и не беше. Никакво женско бе! Ни средена, ни нашминкана, ебате женската ебате. Кога ќе ја видиш не само шо нема да ти се дигне, туку и цела недела паднат ќе ти биде. Се знае што е женско, еве ко безимените до нас, овоа беше некој изрод, нешо ко Бокица, но обратно. Ми се одјеба да ти кажам право кога ја видов, ја замразив да ти ибам тоа изродо.

           Одеше право кон нас, како да не не гледаше, којзнае колку беше надрогирана. Од целата толпа се тресна баш у мене кога не поминуваше. Ми зовре еј, а и на кој не би му.

            -Еј! –викнав,а она нишо. –Еј изроде! Глупачо!

            Сите ме гледаа и се смееа, и се смееа нејзе, сакаа да тераат мајтап, па ноќта беше млада зошто да не....

            Се сврте со тоа грозната фаца и тргна кон мене. У лице ми се наби, а јас оддалеку не можев да ја гледам а не пак од блиску. Ми доаѓаше да ја забиам у земја ако ти се верује. Ја мразев!

            -Шо кур сакаш бе па ти, да те ебам у мочкото! – се исперчи пред мене како да ќе се тепа. Глупача ! А како би и ја треснал една... Гарант беше некоја сељандура.

            Другариве прскаа од смее, а мене ми вриеше, сакав да ја затепам, да ја претепам.

            -Пази и со устата и со рацете пошо ќе те нокаутирам, нема никој да те познае после. Не ме терај да ти ја треснам една па да заборавиш како се викаш да ти ибам тоа шушумигата!

            -Ќе ми ја треснеш една. Еден педер како тебе ќе ми ја треснел една. Ај баш да видам.

            Ми плукна у лице. Глупачата ми плукна у лице. Гадотии. Овие околу мене полудеа од смеење , јас не можев да поверувам. Неможев да се контролирам повеќе, ми скакна на живац. Ја собрав тупаницата и со сета сила и ја акнав една.

            Падна! Изродот падна...А и што требаше да очекувам, женско беше немаше ваљда да стои и да ми се смее. Но остај што падна и не мрдаше. Пребледев! Ја убив да ја ебам? Од носот и течеше крв, а таа ни да мрдне. Готов бев, ги наполнив гаќите. Не беше можно да ја убив.... Се наведнав да видам дали е мртва, се доближував како избезумен, полека... Добро беше дишеше. Ми олесна. Жива е, но сега што? Не можев таму да ја оставам, ноќ е секаков народ има.. Се свртов да викам некој другар да ми помогне да ја качиме во кола, морав да ја однесам во болница, друго и немаше. Но позади мене немаше живо куче, а не другар. Да ве ебам во другарите да ве ебам. Смешно им беше до пред малку сеа си ја чурнале сосем коли и девојки. Кукавици! Ќе тропнете и вие кај мене има тогаш мераклиски да ви го ставам да знаете...

            Ја ставив во колата сам, морав да ја однесам во болница, не сакав никого на душа да носам. Бев преплашен, со кој ум удрив толку силно едно девојче... или што и да беше. Се уште ми беше грозна, но не сум до толку отиден.

            Почна да мрда, да се освестува. Кое олеснување само да знаете, како живото да ми зависеше од тоа, а можеби и ми зависеше. Кога ги отвори очите полуде, беше баш како животно, и грдо и бесно.

            -Кај ме возиш бе ти, симнувај ме одма! Застани бе глупаку!

            Беше ко полудена, од неа колата ми одеше на сите страни, ебати дивјако ебати. Јас како да сакав да биде у колата, само да се манам од неа. Ебати плашилото ебати.

            -Ќе застанам мори лудачо, јас па мислиш те сакам у кола. После тебе три дена нема да ја возам, на дезинфекција ќе ја пратам ебате грдотијата.

            -Кочи бре педер коа ти викам или ќе рипам.

            -Рипни шо чекаш фати утепај се, кој жали бостанско плашило. Кур ме боли мене дали ќе рипаш или не.

            Од кај ружна луѓе па и хистерична, ебати комбинацијата. Почна да ме удира да мавта со тоа рацете ко од лудница излезена, а и кој знае мож и да беше. Сакав пак да и бапнам една, уште ја мразев, сеа дури и повеќе, ама ај бапни и да те викам, пак ќе се посерам, мож после нема да се разбуди. Со тие нејзини грозни раце маваше по мене, еј на крај на нервен слом беше, овие алишта веќе никад нема да ги облечам, и три дена има под туш да киснам. Не можев повеќе да издржам, не можев да ја гледам, бев на работ пак да ја затепам. Застанав.

            -Ајде гитла. Иди у пичку матер. Мрш!

            -Море се по список да ти ебам у тоа клошаро! – ете така ме опцу коа излегуваше.

            Ма нека пцуе бе само нека ми се тргне од пред очи, не можам јас хорори да гледам у живо. Нежна душа јебига. Па јас најружниот што го знам не ни третина како оваа бе луѓе. Несоница ќе фатам. Лоша работа, лоша... Добро ја манаме и сеа што, каде? Да им ѕвонам на оние пичките... море ни еден нема да ми се јави, да ги ебам у тоа кукавиците. Лицемери ни едни. Море ќе им кажам дека сум бил полиција и сум ги спомнал, и јас сум имал другари...Клошари. Ќе свртам некое кругче додек да ми текне, а и што друго  да праам. А да, ќе свртиш, куро мој ќе свртиш. На седиштето стоеше новчаник, на онаа неспособната и паднал. И сеа што? Да го носам полиција! А ете ја уште се тртка пред мене. Ќе и го дадам и ќе завршам со неа засекогаш. Ќе најдам сила од некаде да и ја погледам уше еднаш таа грда фаца а да не повратам. Силен сум јас!

            -Грдотијо! Еј море плашило! Слушаш ли мори!

            -Шо кур сакаш бе па сеа. Ај оди еби се!

            -Тебе те сакам да ти се плукнам у тоа ружната фаца. – ја мразев, озбилно ја мразев како да ми е најголем непријател. –Си го забравила новчаникот  у кола, ми ја грози колата.

            -Фала. – рече тивко и го зеде новчаникот.

            Чудно, кажа реченица а не ме попцуе. Беше тажна, а и имаше причина зошто да биде, јас да сум на нејзино место од дома немаше да излезам.

            -Ооо вљубени! – се слушна глас.

            Двајца набилдани одеа кон нас, море не одеа туку веќе беа до нас. Рацете им беа раширени, очите разгневени бараа невољи. Со гробарот до мене само се погледнавме, а поарно ќе беше да не се, ауу уште сакав да и ја бапнам една.

            -Интересно сако. –рече едниот.

            И додека го кажуваше тоа боксови и клоци почнаа да летаат на сите страни. Почнаа да ме шамараат како дете, удираа со сета сила. И двајцата со тоа џиновските им раце, да им се плукнам у рацете. Едниот се тргна, онаа грдотија му скокна. Не ми се веруваше дека рипна да ме брани. И додека едниот ја држеше нејзе, овој другиот ме патоса. Салата ме направи, ме удираше кај што ќе му текне... со сета сила. Почнав и да не осеќам, да ми станува темно, да се губам... тогаш знаев само едно ја наебав за сите пари.

            -Добро си! –и го познав гласот на грдотија

            -Не сум, се ме боли.

            -Па и ќе те боли, те напраи салата.

            Се ме болеше, секое делче, секоја коска. Мамето ми го ебаа овие, да ги ебам у тоа билдерите, ете зашто мразам билдери бе. Не можев да се помрднам, ама озбилно. Изгледа имав нешто гадно сјебано. Некое ребро отишло нека си ебе мајката. Одвај гледав, се ми беше матно, за тоа дека и крв имаше да не зборувам. Ебати вечерта ебати. Оваа грдава се моткаше околу мене, викаше, жалеше, беше преплашена, како и јас коа она лежеше на земјата, ама тогаш јас ја легнав (ама грозно звучи), а сеа таа ме бранеше да не ме легнат. Не се сеќавам потоа баш многу убаво, знаев дека успеа некако со своите две женски раце да ме пикне во кола и да ме однесе во болница. Таа, сама, без ничија помош. Јас да бев ќе ја оставев, заслужив така, нека ја претепат, нека ја убијат, а таа не, таа ме однесе во болница. И среќа што го сретнав тоа бостанско плашило таа ноќ, да беше тоа некој мој другар ќе лежев таму на тротоарот, а можеби и немаше да преживеам. Бостанско плашило... ах глупак еден... за тебе е најубава. Најубава!