Не му беше ни малку лесно иако така изгледаше.
Секогаш среден и насмеан, со неа под рака. Луѓето им се восхитуваа, некои им
завидуваа, но никој не знаеше дека под тоа насмеано лице се крие празнина. Ја држеше за рака за да не оди со празни раце, ја прегрнуваше за
да не мисли на тоа колку е сам, ја бакнуваше од очај, ја галеше од потреба. Повеќе уживаше во идеалната слика шо сакаше да ја претстави пред
светот отколку во вистинката страст шо требаше да се
најде таму а ја немаше. И се повеќе силно и ја претискаше раката
бидејќи така се чувствуваше посилен, но е и посреќен, со неа имаше задоволство,
но не и љубов. А се што тој бараше беше кога ќе ја здогледа таа вистинската, срцето да му се насмее, и раката сама кон
неа да појде
Да ја приближи до градите силно бидејќи таму
припаѓа, и да заспие со спокој на душата, и ниту еднаш да не помисли на
останатиот свет. А имаше една таква, што му го нишаше светот. Баш онака како што ја замислуваше, и се трудеше да ја има околу
себе, ја бараше со погледот, ја повикуваше со срцето онаа по која копнееше. И додека гореше по неа, се уште за рака ја држеше онаа која му
ја исполнуваше сликата наместо срцето и не ја испушташе ни за миг. Бидејќи светот не прашуваше за чувствата, бидејќи градот така
велеше, бидејќи општеството така процени...
