Глина

           Подадени раце и ладен воздух, се навикнуваш. Се откажувам од луѓето. Околу  мене илјада патокази, секој на себе има ознаки на љубов, симболи на вера, сувенири на надежта и сите до еден само сакат да се продадат, без малку суштина.  И стојам и продолжувам, истовремено. Часовникот отчукува претопен во тишината, грев  на вековината. Помодрените очи барајќи ja во туѓите раце ко во крадци испрснаа. Само требаше во себе да ѕирнам и да го видам она чија потрага ме доведе до слепило. Овде, во мене е, плусира и чека да ја слушнам. Оглувена од играњето на туѓата музика не се осврнувам на отчукувањето.  Никој не гледа во мене,  а јас безока вџарена во сите.  Падната на земја, не ми текнува да ја кренам, на височините ја барам, ко да е дар, а не абер за засукани ракави.  Илузијата ме одмара на рабовите на надежта и таму во безнадежието ја допирам. Мека е и фина, изградена од патишта неизодени, научени лекции и матни фрази, лузни и бакнежи, лизгања и извици на задоволства, прекрасно се измешале едно преку друго, едно до друго, едно во друго.Ја наоѓам исплашена, но не и изгубена. Се прилагодува на мојот допир, ако претиснам се свива, ако се подигнам се крева. Можам да ја обликувам по желба само треба да и дозволам низ моиве раце да заигра, среќа е велат, сам ја создаваш.