Saturday, May 25, 2013

Проклети луѓе

                       Признавам ранета сум, на срцето ми се појави рана која никогаш не зараснува. Но живеам со неа, ја носам насекаде со себе свесна сум дека постои и не правам скандали и драмски тажалки. Сепак ја имам силата да ја кренам главата и да продолжам напред со моето минато на моите рамења. И додека те гледам како се трескаш од земја, свесна дека го разгоруваш огнот кој треба да се стиши, не знам дали да се згрозам или да те жалам. Ги гледам сцените кои лошо ги глумиш, лажните солзи и прекриените намери, ѕиркам со двоумење низ површината, се плашам да не се згрозам од тоа што ќе го видам. Нема ништо погнило од лажни солзи за вистнска болка, со тоа само го валкаш споменот кој треба да остане вечно чист. Болката што евтино ја глумиш во мојата душа е чиста, и додека јас се учам да живеа со неа ти се обвиткуваш во црното платно на лошата глума. Но знај јас тагувам, но ти умираш.