Крај без почеток

              Секогаш се будеше пред да го досонува сонот, никогаш не ги сакаше краевите... не знаеше да се справи со нив. За него не постоеше среќен крај, крајот можеше да биде се, но не и синоним за среќa. Затоа секогаш кога ќе ја видеше на улица ќе поминеше покрај неа без да и каже Здраво за да не мора да и каже Збогум некогаш.  И секогаш кога ќе поминеше покрај неа ја гледаше нејзината убава душа со која несебично се разфрлаше наоколу. Сакаше да ги затвори очите пред таа убавина за да не гледа како се губи во далечинатa. Никогаш не се осудуваше да ја спореди топлината на прегратката со болката на разделбата. Тој знаеше дека ќе умее да љуби само еднаш и никогаш повеќе, само еднаш ќе се предаде целосно и без прашања, а потоа се ќе биде игра. Брзо учеше и многу лесно го фаќаше ритмот, затоа и го вртеше грбот на музиката..
          Немаше човек кој не го излажал, кој не го изневерил, немаше човек кој секогаш вредел повеќе од неговите зборови, а беше свесен дека и таа е иста како нив. И ако се пружеше по неа знаеше дека таму некогаш ќе се појави лага, мала несебична и небитна лага која ќе уништи се. А тој не знаеше да простува, дури и кога и срцето и разумот ќе се споеја гордоста ќе надминеше. Животот го избриша тој збор од неговиот речник, луѓето за кои веруваше дека можат да го изговорат само ги фрлија последните лопати. А кога гордоста победува љубовта умира. И секое утре поминуваше покрај неа без да и каже Здраво само за да ја зачува љубовта и во него и во неа, чиста и вистинска.