Ја сакаше на чуден начин, кога беше покрај неа не се познаваше себе
си, тој никогаш не беше таков човек, тој ги мразеше таквите луѓе во кои се претопи. Во нејзините очи гледаше нешто несекојдневно, тој оган што тлееше во нив
го претвораше во слабак, беше подготвен да се предаде без борба, затоа избегнуваше да ја гледа, не сакаше да
има слаба точка, уште помалку тоа да биде таа. Тој беше научен да љуби и да остава, да го љубат и да го
оставаат, тој беше научен да комуницира само со зборови. И одеднаш се појави таа со нејзините очи
кои говореа посилно од било што што слушнал до сега и му се вовлече под кожа. Не знаеше како е да се биде некому причина
за насмевка, да се стоплиш од туѓ допир, да сакаш некому да подариш се. Не знаеше како е да љуби вистински, да дава
без да посака да земе нешто, се губеше во целиот овој нов свет. Но затоа беше таа тука, да го научи што
значи да се предадеш без да се плашиш, да полеташ без да замавнеш со крилјата. Сакаше да му биде водич во овој нов свет,
да му покаже дека нема од што да се плаши.Стравот само може да и го украде
совршенството на љубовта. Но за инат на вистината тој никогаш не дозволуваше да биде воден од друг, тој знаеше да
чекори сам, тој знаеше да чекори само сам. Да оди по патот со стисната рака, тоа за него беше невозможно, само
измислена бајка за поубаво детство. И колку и да беше нејзината душа чиста и нејзиниот бакнеж врел,
сепак стравот да дадеш се а да останеш сам беше поголем. Си удри една шлаканица, за да се
освести,љубовта е само измислица, таа е само пречка на патот која не ти дозволува побрзо да стигнеш до
целта. Си ја ослободи раката за да не се изгуби
себе си, стариот, тврдокорен фраер.Тој не беше слабак и никогаш нема да биде, макар и ако само тој
беше единствениот што го знае тоа.
Патот е за да го изодиш сам, тој само така умееше, исто како што умееше подобро да љуби и да остава отколку да љуби и да дозволи да
биде љубен
Оваа ноќ се врати порано дома, не можеше повеќе да седи таму и да
ја гледа како се смешка. Го имаше
се уште тој сјај во очите, пленуваше со својата насмевка, и наместо да се
изгуби таа како да се препороди. Блескаше и владееше, и токму овде пред неговите очи. И додека за рака држеше друга девојка,
одвај го контролираше бесот кон оние кои не го симнуваа погледот од неговата
мала. Сакаше да се стрчне, да ја прегрне, да ја бакне, да им
покаже на сите дека е негова и потоа да ја однесе некаде далеку од сите погледи. Сакаше само тој да ужива во нејзината
убавина, не само во очите, усните, лицето, туку у во ведрината со која зрачеше. Но храбрите луѓе не прават патетични нешта
зарем не? Тие само љубат и оставаат, не трчаат и не бегаат.
Неговото срце не можеше да го поднесе нејзинот поглед да пленува
друг, нејзините усни на друг да се смешкат. Можеби храбрите не бегаат, но тој мораше да се изгуби од тоа место
се додека уште може да се контролира Ја испрати „девојката“ и побрза да отиде дома. Отвори шише вино и го погледна небото,
сакаше да биде сам, а всушност тоа и беше цело време после неа. Чувствуваше дека се го боли, од пред очи
не можеше да ја избрише нејзината слика... ах колку само беше убава. Очите и светкаа како сијалички и му ја
топлеа душата, чисти и искрени како и секогаш, усните... ги имаше највкусните
усни на светот. Некогаш
му се предаваа сами сега беа толку далечни и што е пострашно од се можеби туѓи. Дали некогаш ќе успее да ја забрави се
прашуваше со месеци, еве се труди, но ниедна ја немаше нејзината душа. Дали некогаш можеше да ја заборави
прегратката која му велеше јас сум тука, раширените раце и во добро и во зло? Дали можеше да заборави дека го сакаше и
кога беше најлош и кога беше најдобар, и кога беше на дното и кога беше на
врвот? Допирите кои велеа твоја сум вечно ќе
останат врежени во неговите сеќавања. Само таа знаеше како да се справи со него кога и тој самиот не
знаеше, ете да беше тука и сега ќе знаеше да му каже како додека се губи. Никогаш нема да си прости што не сакаше да
научи да љуби, а со секој ден се повеќе ја љубеше.И ја мразеше оваа празна рака, го мразеше
јакиот фраер, ги мрзаеше сите стравови и лоши
приказни, се мразеше без неа што ја истурка од себе. Бидејќи херојот без љубов е само обичен слабак
