Некои ја сакаа поради
насмевката која ѝ го красеше лицето, други ѝ се восхитуваа поради спокојот кој
го ширеше насекде околу себе. Трети ѝ завидуваа на прекрасната појава, имаше и
такви кои ѝ љубомореа. Ја викаа шмизла, замислена, дигноглава, некои ја викаа
убава, весела, мила, а тој ја викаше бушава. Можеби пленуваше со својата
убавина, ги запрепастуваше луѓето со умните размислување, можеби владееше каде
и да се појавеше, но тој најмногу ја сакаше и ѝ се предаваше кога беше бушава.
Обожаваше кога наутро ќе ѝ однесеше топло кафе на својата мала бушавка. Најубава беше кога ќе излезеше на балконот разбушавена со две шолји чај и пред да му
ја подадеше нему секогаш таа прво ќе се напиеше. Секое
праменче од нејзината коса кое бунтуваше ја правеше заслепувачки занесна и тоа не ѝ пречеше туку само му се смешкаше. Не
сакаше да ја лути, но ѝ ја мрсеше косата во секоја прилика иако тоа ужасно ја
нервираше, а тој уживаше додека ја гледа непотребно нервозна и несвеснo прекрасна. Ниту една шминка не можеше да ја разубави повеќе од нејзината несредена коса. Најсреќени моменти му беа оние кога ќе се разбудеше со сите тие
немирни влакна на лицето и ќе му кажеше дека овој ден сака само да остане овде
со него. Ја сакаше најмногу бушава, бидејќи тогаш беше целосно негова.
