Ете ме згази и сеа што ?
Најпрво ми влезе со домот во насмевка, како еден мал зрак светлина во овој
темен тунел, надеж дека е возможно човек пак искрено да се насмевне. Ми вети
брда и долина, а ми зеде сѐ што имам. И сѐ
уште имаш чудна храброст да ме погледнеш во очи и да ми кажеш дека се
грижиш, дека ти е гајле откако ме доведе до овде. И не можам повеќе да издржам
болката е посилна од вербата, а гладот ја убива надежта. И покрај твоите
зборови дека твоите раце се секогаш широко отворени кон мене кога и да се
обидам да ги дофатам ги снемува.. Моето срце е преполно од празни зборови, од ветувања,
вришти за дела. И иако некогаш ти верував сега се каам, но не секоја грешка се
повторува два пати. Ете ме скршена, изиграна, прелажана, ограбена... но сепак
некако сѐ уште своја. Денес повеќе не ти верувам, денес и ти се претопи во
мракот кој ветуваше дека ќе го снема, денес можам да ти го видам вистинското
лице. Доста ми е од лаги, колку и да се убави зборовите кои доаѓаат од тебе
реалноста е уште посурова, а очите широко отворени. Тој кој еднаш ќе прогледа
тешко дека пак ќе се дрзне да си ги извади очите. И сега залудно се трудиш,
залудно ме убедуваш јас повеќе не сум таа која ќе ти верува. Вербата се зaдржува
со дела а ти стори се за да ме отуркаш од себе. И иако ми доаѓа да се развикам,
сепак ќе се воздржам, бидејќи и кога викаш нема кој да те слушне ако зборовите
не се мелодија за неговитe уши. Нема да се бунтувам и да правам сцени, да се
трескам од земја, и потоа да плачам позади неуспехот, но нема ни да се откажам
бидејќи најголем грев што можеш да го направиш е да се предадеш самиот себе.
Ете срцето ми е скршено, душата малаксана, ме дотолчи, ме предаде, ме излажа,
ме замолчи, се обидуваш и да ме избришеш, и како тоа да не ти беше доволно ми
ја чепна и раната, но знај ништо не е вечно, ниту ти нути јас. Еден ден народот
ќе најде сила во немоќта и ќе се дрзне ја побара надежта.
