Седнаа на клупата да
одморат, го гледаа народот и го анализираат, детал по детал, секој на свој
начин, секој со свои намери. Тоа не беа двајца пријатели, тие никогаш нема да
можат да бидат блиски, вечни противници, уште од самата појава на човекот осудени на
вкрстени мечови. Се разликуваа како денот и ноќта, а никогаш не се знаеше кој е
што, едниот секогаш гласен, зборуваше многу, некогаш и премногу, но никогаш не
лажеше, не се грижеше како тоа ќе го прифатат другите, тоа беше вистина и тој
не се плаши да ја каже, додек другиот беше нем, и да сакаше не можеше да
прозбори, вечно осуден на молк, но секогаш насмеан, и спремен да се поклони, да
ви климне со главата секогаш кога ќе имате потреба од тоа.
Денес седнаа на клупата и се обидуваа да го прочитаат
народот, да му ги откријат мислите, да им ја кажат вистината, да им ја уочат грешката,
да им се насмеат, да им климнат со главата. Зборуваа со сите што поминуваа
покрај нив, едниот со вистината другиот со насмевката. Луѓето прашуваа, тие
одговараа, секој на свој начин... народот слушаше. Откако ќе го слушнеа
прегласниот лицата на луѓето се менуваа, стануваа посериозни, натажени, со
загриженост во очите, почнуваат да се замислуваат за реалноста, но секогаш тука беше немиот, не им кажуваше ниту збор,
ќе им се насмееше, ќе им се поклонеше, ќе им покажеше дека животот е бајка, ќе
ги прегрнеше, ќе им подареше розови очила и ќе ги пуштеше да си го продолжат
патот.
Покрај клупата помина еден старец, главата му беше
наведната, погледот изгубен некаде далеку.
-До кога вака луѓе мои? Ќе има ли крај оваа сурова
реалност? – прошепоти старецот како за себе
-Не верувам старче, сѐ зависи од луѓето, тие одамна
тргнаа по погрешен пат, ги заклучија и домовите и срцата, си ставиа насмевки на
лицето, си ја зацрнија душата, се заслепиjа од парите, ги извртие вредностите,
се замразија со најблиските, повеќе гробови ископаа отколку столбови што
изгрaдија, брат на брат ножот му го забива, парите се пред сѐ. Сѐ додека
работите се такви, сѐ додека владее слепилото кај народот тешко дека работите
ќе тргнат на подобро.
Старецот уште повеќе ја наведна главата, и во очите
можеше да му се види болка.
Немиот стана, му ја исправи главата и му се насмевна, го
прегрна, а потоа го сврте кон другите луѓето, сите беа насмеани, не беше важно
дека тоа беа лажни насмевки, пуни лицемерие, им покажа на среќните млади, кои
својата студенска моќ си ја продаваа за
малку пари, но сепак изгледаа среќно, му ja покажа целата нереалност која
луѓето се трудат да ја покажат, му ги подаде розовите очила на старчето и го
пушти да си продолжи по патот. Старчето си замина со насмевка на лицето.
Утредената ја повторија истата постапка, седнаа на
клупата и разговараа со луѓето. Прегласниот се повеќе беше мета на остри и
осудувани погледни, но тоа нему не му сметаше бидејќи ја говореше вистината, а
немиот се повеќе пречекуван со насмевки. Како времето минуваше никој повеќе не
зборуваше со гласниот, не прашуваа, не го ниту погледнуваа, сите одеа кај
немиот, кој им го нудеше онаа што сака да го чујат и си одеа секој ден со сѐ
посилни розеви очила. Некогаш ќе се најдеше, некој залутан патник ќе разменеше
некој збор со гласноговорникот, но тоа беа ретки денови.
(Луѓето сакаат да веруваат во слатките зборови, тоа е она што ни се нуде и го земаме, слепи за реалноста во која живееме)
