Ах само колку ја мразам ноќта..

                        Ноќта долга, црна и темна, никогаш не сум ја сакала ниту кога бевме заедно ниту сега, секогаш е премногу ладна и намуртена, потсетува на црнина. Целата таа тишина во која е обвиена прави да се чувствувам сама. И сега кога со шолја топло кафе стојам покрај прозорецот и го гледам тоа црно платно надвиснато над нас сфаќам дека секогаш сум била сама... Зарем ноќта не е за спомени, не е за да долови насмевки на лицето и покрај солзите? Зошто тогаш не се смеам, не плачам? Зошто во мене носи само празнина? И сакам да ги затворам очите и да заспијам, да го дофатам утрото бидејќи тоа мириса на љубов и таму празнината бледее. Тогаш се сеќавам на цвеќињата, пораките, на сите тие празни нешта со кои си го полнев срцето и вербата. И колку и да се обидувам да се излажам, да ги затворам очите и да отпловам некаде далеку од оваа ноќ, не можам. Срцето не ми дозволува, ми го краде сонот, ме тера да се соочам со ноќта која секогаш ја зборува вистината без глас. Ги затворам очите, но таа вришти силно во мене: „Ти никогаш не беше вистински љубена!“ Ах само колку ја мразам ноќта..