Опкружена со трње, се
чувствувам како центар на некоја трнлива нива заборавена од сите. А трњето ги наострило своите боцки и не ми дозволува да се помрднам, сакам да избегам бидејќи не можам повеќе. Не се издржува, раните болат, но пат нема, при самата помисла на такво нешто ми ги забива боцките колку што може подлабко, а и не сакам да си заминам бидејќи сепак оваа нива е моја, моето срце е нејзино и сепак се надевам дека еден ден некое трње ќе се претвори во цвеќе.
А порано нивата не беше толку трнлива, имаше по некое тесно патче, по некој цвет и
многу повеќе живот.Но ете
еден ден се појави една чудна трева која ги криеше своите боцки позади невини цветови.Се рашири како чума, со брзината на
светлината, ја наполни нивната и ги покажа своите боцки кога веќе преовладувше и му се можеше.И тоа не беше доволно, секогаш беше жедна и
стравот дека некој може да удри со мотика по него умно и полека го отстрани. Ги боцна оние кои вечно сонуваа за моќта
на трњето ветувајќи им големи и силни боцки, а на оние плашливите само им ја
покажа силата. И ним тоа
им беше доволно за да ги тргнат листовите и
да се облечат во воини, големи и страшни војници. Животот почна да бледее, цветовите го
изгубија мирисот и се претопија во целиот тој жбун и тие почнаа да дишат заедно со него.Патовите се затворија, гласот се изгуби,
борбата веќе беше одамна умрена, само трњето ја освои мојата нива и остана да
живее таму.
Нема ниту надеж дека некој ќе се фати за мотиката и ќе ја искорне
бидејќи и мотиките станаа дел од целиот тој добро осмислен план. Може само некој да фрли џкорче и се да се
запали, да остане само пепелта спомен од некогашната убавина со цвеќиња.
И ете таму сум на средина каде владее трњето и немам
моќ да се помрднам, околу мене се само боцките наострени. И додека тие само алчно влечат не сфаќаат дека и самите
се опкружени со истото она што го претставуваат. И ете стојам, изнемоштена, изгребена но не
се предавам, не потклекнувам, не се претопувам, не се придружувам. Може да ја преземе нивата, но додека ја имам мислата не може да ми
ја зеде душата. И ете
стојам опкружена со празнина полна бајки, стојам во мојата нива,
во твојата нива, ова е
наше, тука некаде си и ти заплеткан меѓу
боцките.