Никогаш не и кажа дека ја сака, никогаш не и симнуваше ѕвезди од
небото, не и раскажуваше бајки… Тој не го сакаше тоа со неа, илјада пати го
изоди тој пат, сакаше овој пат да биде поинаку, бидејќи таа беше поинаква.
Зборовите сакаше да ги замени со дела, да и ја држи раката секогаш и кога
паѓаше и кога одеше кон врвот. Ја држеше силно во прегратка кога лицето и беше
тажно, но и кога се смешкаше. Солзите и ги бришеше, рацете и ги бакнуваше,
душата и ја милуваше, тивко и нежно. Бдееше над неа во секој миг, се обидуваше
да ја заштити од целиот свет. Ја врежа во срцето, но никогаш не и го кажа тоа,
барем не гласно… А таа? Таа побегна со првиот кој успеа да ги изговори тие
зборови и да и ја потполни празнината која ја мачеше. И додека се смешкаше
покрај оној за кој се радуваше што конечно го пронајде, не сфаќаше дека само
што го изгуби оној кој вистински ја сакаше. Тивко, без зборови, со дела, силно,
реално…
