Како залутан патник
одеше по улиците и просеше за малку надеж. Ѕиркаше накај слепите улички, покрај
ичкртаните клупи, под мостовите со надеж дека ќе пронајде барем дел од она што
се нарекува иднина. Сите наоколу
зборуваа за надежта како да е на дофат, а таа
ко луда се вртеше на сите страни, трчеше гледаше а од надежта ни трага да најде. Имаше по некои светилки кои носеа насмевки на лицето, кои го разгоруваа
речиси згаснатиот оган, но и тие полека со времето се претопуваа во црнината во која сме обвиткани.
И се пак требаше од почеток, нови потраги, нови лица, нови
приказни, нови залажување... и
затворени усти, насекаде. Сите молчеа бидејќи подобро им е кога се живее во тишина никој не им го ремети тоа еднолично, осиромашено
секојдневие со исти прашање -Ќе преживеам ли и утре? Удобно е во фотељата која веќе има дупка и
се жалат на тешкиот живот, а не преземаат ништо, ако преземат ќе треба и газот да се помрдне. Подобро
беше да се молчи, барем така е сигурно дека нема да настрдаат иако чекориме кон
најлошото, а страдањето се позади прагот. Зошто да стануваат од фотељата кога
полесно е да се седи, без да се мисли и да се хранат со она што им го
сервираат. Каде е маката? Еден
ден не им чини времето, па програмата на тв, па
епизодата, па јадењето ќе им биде пресолено и месецот поминал, поготвени се за
наредниот. Ќе се нанижат
деновите, и месеците и годините и еден ден фотељата ќе се скриши, а ти ќе
одлучиш дали ќе станеш или ќе се распаднеш со неа!
