Sunday, April 8, 2012

НЕ за солзите


Некогаш едноставно сакам да се стуткам во некое ќоше, да ја навалам главата над моите коленици и да заплачам тивко. Сакам да го исфрлам сето она што се собирало во мене со години, да ја тргнам таа лажна насмевка на лицето и да си ја изпразнам душата. Да плачам, без причина, да го истоварам она што го носам и да го подготовам грбот за она што следува. Но кога, или баш во тој момент ќе ти затропа некој на врата, или треба да смениш во четврта.  Немам време за тоа! Слоганот на денешното општество е јасен „НЕ за солзите“. А кој си ти да бунтуваш, никој, само една исплашена личност со полно срце горчина. И моментот кога баш ќе посакаш да се ослободиш од се, кога сакаш да ги пратеш сите окулу тебе онаму од каде што излегле, кога ќе побараш само пет минути некој ќе ти го зеде, бессрамно ќе ти го украде и ти мораш да продолжиш напред без да се одмориш од она назад. Никој не мисли дека твоите плешки се мали, никој не мисли дека ти должи нешто, никој и нема околу. Сама си а немаш време да се исплачеш.  Не, ти не си слаба, ти не си кукавица, ти си човек, ама каде се луѓето денес? Затоа главата горе, облечи го пак оној стар и сигурен израз на лицето и насмевни се. Тоа си ти, она што другите сакат да бидеш, она што самата ти се тераш да бидеш, среќна и исполнета. Не е тешко зарем не? Поправи го сјајот за усни и насмевни се уште еднаш и се ќе биде во ред.