Почувствува
како една врела солза му капна на раката.
-Значи
боли, а зошто? Зарем тоа не е само вистина?
Таа
немаше што да каже, ниту сакаше, ниту можеше. Решително стана и се упати кон
вратата. Ова сепак беше премногу, не требаше да зачекори во оваа соба. Се
срамеше од себеси. Но не успеа да направи ни еден чекор, тој ја фати за
половната и ја бутна врз креветот. Секој обид да стане беше неуспешен. Не
можеше ни да се помрдне, тој се наклони целиот врз неа. Едната рака ја стави до
нејзината глава, а со другата ја држеше за половината.
-Каде
мислиш да одиш?
Зборуваше
со гнев во гласот, сакаше да ја понижи како таа него. Не ги гледаше
солзите, не ги чувствуваше. Беше свесен
само за воздишките со болка, кои таа ги испушташе. Кога врелите солзи му ја
прелија раката сфати дека претера и тоа многу. Колку и да го повреди со тие
зборови, сепак не можеше да поднесе таа да плаче. Љубовта беше посилна од него.
Нежно ја погали по лицето и ѝ
ги избриша солзите.
-Ајде
без солзи. Ветувам дека веќе нема да кажам ништо што ќе те повреди. Не плачи,
ајде те молам.
-Ти
не беше ваков. Што се случи?
-Гордост, гордост. Ајде сега престани да плачеш, сакам оваа ноќ да биде убава. Да заборавиме и да ја почнеме ноќта од
почеток.
Таа пак тешко воздивна, која девојка можеше да му одолее на ваков маж. Иако разумот
ѝ
велеше да му плукне во лице и да си замине, душата ѝ се
губеше во секој негов допир. Трепереше како лист. Неговите воздишки направија
да ги заборави лошите зборови.
-Добро.
– рече таа тихо.
-Добро...
Го
почувствува треперот во нејзиниот глас. Таа дишеше тешко, се обидуваше да се
смири. Нејзиниот топол здив исполнет со тага правеше да се чувствува виновно.
Ги бришеше нејзините солзи, ја галеше по образите, челото, усните... Не ја
поднесуваше нејзината болка, се каеше за неговите зборови. Ја сакаше
проклетство. Илјада утешни зборови му навираа во главата, но гордоста не му
дозволуваше да ги изговори. Непрекинато ја движеше неговата рака по нејзиното
лице, не можеше да се изначуди на таа убавина, да ѝ се
израдува на оваа можност. Солзите запреа. Таа пред себе го почувствува
човекот во кого беше вљубена. Кошмарот заврши. Ја бакна најпрво полека и нежно,
а потоа со жар и потреба. Во двајцата се разбуди нешто ново. Страста ги натера
да заборават на сè, на сегашноста, на минатото, иднината. Сега беа само таа,
тој и глувата темнина. Неговите усни почнаа да ѝ го бакнуваат образот...
потоа вратот... Раката му се најде на половината, ја галеше по голата кожа. Таа
се препушти на чувствата, срцето ѝ чукаше побрзо и побрзо, крвта ѝ
вриеше, тој ја доведуваше до лудило. И тој ѝ се препушти на желбата. Срцата ќе им
излетаа од градите, страста растеше, крвта им се запали. Оваа ноќ беше само
нивна, живееја за овој момент. Неговите прсти внимателно се движеа под
нејзината маичка, ѝ
го откопча градникот, ѝ
ги допре градите. Со секое негово движење нејзинатта желба растеше. Сакаше да
сака и да биде сакана. Не ни забележа дека маичката не ѝ е
повеќе на телото, ниту знаеше кога почна да го бакнува по вратот, кога му ја
поткрена маицата. Го соблече. Нејзините усни сега можеа слободно да се движат
по неговото тело. За нив времето запре, тие владееја со ноќта. Нивните желби и
страст немаше крај. Се препуштија на своите копнежи. Се предадоа еден со друг.
